Έκλεισε τα μάτια, και εκείνος εμφανίστηκε στο όνειρο της και της μίλησε.
«Γύρνα να δεις τον ουρανό» της είπε. «Τώρα τον βλέπω και εγώ… Μας ενώνει η ματιά στο άπειρο… Δες τα άστρα που παρακάλεσα να σε αγκαλιάσουν με το θερμό τους φως… Είμαι εκεί στη σκόνη που σε σκέπασε, στα απαλό αεράκι στα μαλλιά σου. οι ψίθυροι της ερημιάς είναι δικοί μου, ένα τραγούδι… μια προσευχή να ’σαι καλά».
Το άλλο πρωί το κορίτσι ξύπνησε με κέφι, σαν να ’χε φτερά στα πόδια. Έφτασε στην πολιτεία και πήγε κοντά στο μεγάλο πάρκο, που είχε πει ότι δούλευε το αγόρι. Ήταν εκεί. Τον κοίταζε για μέρες. Ντρεπόταν να τον πλησιάσει. Όταν γέμισε το φεγγάρι — που λένε ότι πιάνουν οι ευχές — έφτιαξε μια σαΐτα και έγραψε πάνω της τα λόγια που από καιρό είχε σκεφτεί ότι ήθελε να του πει.
Η σαΐτα πέταξε και έφτασε πάνω στο πάγκο με τα φρούτα που πουλούσε το αγόρι. Την έπιασε στο χέρι του και είδε ότι ήταν γεμάτη μικρά γράμματα. Σαν στολίδια του φάνηκαν. Την ξεδίπλωσε προσεκτικά μην πέσει κανένα γράμμα και χαθεί και άρχισε να διαβάζει:
«Πριν το καταλάβουμε ανήκε ο ένας στον άλλον… Ένα λουλούδι ήμασταν μόνο. Οι ψυχές μας ζούσαν ενωμένες, σαν το λουλούδι, που όταν αγαπάει κρύβει τις χαρές του στο κλειστό μπουμπούκι. Τα μάτια μου κοιτάζουν μόνο εσένα, όπως τα ματόκλαδα αγκαλιάζουν το μάτι… Ακούς την παλίρροια της καρδιάς μου; Θέλω να μου δείξεις τους περιπάτους σου, εκεί που κάθισες, να μου αφηγηθείς πως πέρναγες τότε τον καιρό σου, σαν να ήμουνα από τότε, από πάντα μαζί σου».
απο το παραμυθι μου Η σαιτα...απο το βιβλιο Παραμυθια της αγαπης και της Ελπίδας..δωρο για τους αγαπημενους..και τους ερωτευμενους που γιορταζουν ολο το χρονο..
