Η Λουκία Ρικάκη παρουσιάζει ένα βιβλίο φτιαγμένο με τα υλικά των παραμυθιών.Λέξεις, αιώνιοι έρωτες, φύση, χρόνος και χώρος που υφίστανται όπως στις ουτοπίες.
Χωρίς να αντιμάχονται τη ζωή και την ομορφιά αλλά μαζί τους σύμμαχοι στο μακρινό ταξίδι των ονείρων. Στην ρήξη των δεσμών και στην απελευθέρωση.
Η συγγραφέας σ’ αυτό το βιβλίο της είναι ιδιαίτερα δυνατή στις αφηγήσεις που απεργάζεται. Γνωρίζει την αλχημική μέθοδο απόσταξης της ομορφιάς τόσο από διαμάντια όσο και από άνθρακες. Εξυφαίνει τους μύθους της σαν την αράχνη που έχει τον ιστό της τέλεια φτιαγμένο. Που η συμμετρία του μοιάζει να παρακάμπτει τις φαινομενικές ατέλειες του κόσμου μας.
Του χώρου και του χρόνου. Τοποθετεί τις τέσσερεις διαστάσεις σε σύμπαν πιο ευρύ. Κλεψιγαμίες συντελούνται ανάμεσα στους παράλληλους κόσμους των ιστοριών της. Σύμπαντα στροβιλίζονται και ενώνονται ανεπαίσθητα , άδηλα σχεδόν. Όσο χρειάζεται για ν’ αποκαλυφθεί στο τέλος η συμπαγής ενότητα του χάους. Για να δοθεί σ’ επάλληλες συμπτώσεις βαρύτητα μοιραίου.
Η Λουκία Ρικάκη δεν πιστεύει στην τύχη τόσο όσο στις αδιόρατες δυνάμεις που συνέχουν τα πάντα. Τα παραμύθια είναι μεστά σε νοήματα και αφήνουν τη σοφία τους να σ’ αγγίξει εξαγνιστικά. Όμορφες ιστορίες φτιαγμένες από χαρμολύπη.
Παρηγορούν και αγκαλιάζουν σαν χάδι τρυφερό τον αναγνώστη. Με ήρωες τις ψυχές των μαγικών πλασμάτων τους κινούνται στην χώρα των αρχέτυπων.
Στη γειτονιά του ζείδωρου Θεού.
Η Λουκία Ρικάκη γράφει για την μουσική και την ακούς την ίδια κιόλας τη στιγμή.
Τα παραμύθια έμπλεα σε αισθητηριακά σκιρτήματα πλανεύουν τις αισθήσεις σου.
Γεμάτα ήχους , κίνηση και εικόνες. Τα απαραίτητα υλικά που ένας έξυπνος αφηγητής βάζει στις ιστορίες του για να απάγει τον πιο απαιτητικό του αναγνώστη στο κόσμο που έχει πλάσει. Η συγγραφέας ελευθερώνει αιχμαλωτίζοντας.
Οι αλληγορίες που διηγείται μιλούν για την αγνή, ανυστερόβουλη και θυσιαστική αγάπη. Μιλούν για παραμυθένιους έρωτες που το μέγεθος τους ,αξιοζήλευτο, μπορεί να κατανοηθεί μόνο αν τους ανάγουμε σε φυσικά φαινόμενα.
Πάθη σε καταιγίδες. Σοφία σε άνεμο. Σοφία έρωτος τόσο ξεχωριστή μα ευτυχώς ελπιδοφόρα. Φαντάζουν οι αγάπες στο βιβλίο της Λουκίας Ρικάκη με δυσπρόσιτες γιατί για ‘κείνη ολοφάνερα ο ξεπεσμός της εποχής μας δεν είναι παρά γεγονός.
Στολίζει τους έρωτες της με λόγια εμβληματικά που απηχούν άλλα μεγάλα τέτοια παραμύθια. Τα παραμύθια της Λουκίας Ρικάκη μοιάζουν με ύμνους προσευχές σαμάνων αρχηγών των Ινδιάνικων φυλών. Ξέρουν κι αυτοί πως όλα -το πιο μικρό και πιο μεγάλο- κρύβουν την ανυπέρβλητη σοφία του Θεού.
Η συγγραφέας βαθιά ευαισθητοποιημένη σε μεγάλο αριθμό ζητημάτων απονέμει στις ιστορίες της δικαιοσύνη και στρατεύει μαζί της τα πάντα σ’ ένα παραμυθένιο πανθεϊσμό.
Οι ήρωες της μοιάζουν με έτοιμοι από καιρό ν’ αφήσουν το εγώ τους ν’ αφομοιωθεί στην απεραντοσύνη της δημιουργίας.
Το όνειρο είναι ο βασικότερος άξονας των ιστοριών.
Μέσα απ’ τα παραμύθια συμπεραίνει κανείς ότι ποτέ δεν είναι και αργά για να τα κυνηγήσεις. Τα όνειρα περνάνε και αυγατίζουν από ηλικία σε ηλικία όπως οι μαθητείες. Από τον δάσκαλο στον μαθητή κι από τον γέροντα σοφό στον άνθρωπο.
Τα μάγια λύθηκαν οι δυσκολίες ξεπεράστηκαν. Υπομονή συστήνει συγγραφέας.
Και με μια φράση της μας οδηγεί στην αισιοδοξία. «Από την άκρη θα ‘ρθει το φως».
Φώτης Θαλασσινος
