Η Λουκία γράφει παραμύθια…Μας δίνει τον κόκκινο μίτο δεμένο σφικτά με τις πιο κρυφές επιθυμίες και μας προσκαλεί σε μια μαγική αφήγηση ίσαμε το βυθό της έμπνευσης εκεί όπου τα νάματα κυλούν ανόθευτα σαν κρύσταλλα και τα βλέμματα λάμπουν ανήσυχα όπως εκείνα των μικρών παιδιών.
Με λέξεις τρυφερές, δανεισμένες από την αχανή σαν του ουράνιου τόξου εσωτερική της παλέτα, μας παίρνει από το χέρι και μας παρασέρνει σε μια φανταστική χώρα, εκεί όπου το σχήμα του χρόνου δένεται με τις χαράξεις της μνήμης και η αλησμόνητη αθωότητα του πρότερου βλέμματος συναντά τους μετριασμένους ίμερους που κρύφτηκαν σαν άγουρα αισθήματα γιατί δεν πρόλαβαν να γίνουν δάκρυα στα μάτια ή νιφάδες που ριπίζει ο αγέρας την ώρα που ο χιονιάς λευκαίνει τα πάθη ξορκίζοντας τις κουρασμένες προσδοκίες. 
Μόνο τα παραμύθια αντέχουν να μας πουν όσα η καρδιά τις πιο πολλές φορές δεν κατάφερε να ομολογήσει. Εδώ ο κόσμος είναι αμφίσημος και τα είδωλα στους καθρέπτες μπορούν να γυρίσουν απ΄έξω αφήνοντας στο βάθος της εικόνας όσα μας πίκραναν παράφορα ή μας στέρησαν το σπαραγμό του σώματος από μιαν ελπίδα που εξαντλήθηκε.
Μαζί, μάς διηγείται γενναιόδωρα το σπαρακτικό παιχνίδι της ίδιας της ύπαρξης την ώρα που στεργιώνει με χώμα και μέλι την κρυφή συνταγή της εφήμερης παρουσίας της. Γι΄ αυτό η γραφή της είναι ελλειπτική και βιωματική και την ίδια στιγμή αφοριστική και λεπταίσθητη σαν χάδι. Διατρέχεται σαν ρεύμα απ΄ όλα εκείνα που υπήρξαν και από τα μελλούμενα που δεν έχουμε ζήσει ακόμη. Αναβλύζει παράφορα τον παλμό μιας ακατάσχετης δόνησης που μεταμορφώνει τους μύθους σε ζωντανές διαθλαστικές διηγήσεις της βιωμένης προσωπικής αλλά και της συλλογικής εμπειρίας. Γι’ αυτό και ακούγεται σαν ψίθυρος που στηρίζει τη μόνη αλήθεια που μας σώζει και μας χαρίζει ελπίδα. Την ΑΓΑΠΗ…
Οδυσσέας Σγουρός / αρχιτέκτονας, 21.04.2010
Μόνο τα παραμύθια αντέχουν να μας πουν όσα η καρδιά τις πιο πολλές φορές δεν κατάφερε να ομολογήσει. Εδώ ο κόσμος είναι αμφίσημος και τα είδωλα στους καθρέπτες μπορούν να γυρίσουν απ΄έξω αφήνοντας στο βάθος της εικόνας όσα μας πίκραναν παράφορα ή μας στέρησαν το σπαραγμό του σώματος από μιαν ελπίδα που εξαντλήθηκε. Η Λουκία ΔΕΝ γράφει παραμύθια…
Δίνει σχήμα και πνοή στις ανάσες που χάθηκαν, στις ματιές που έσβησαν πρόωρα, στο άγγιγμα των χειλιών και το αίνιγμα της επόμενης μέρας που δεν ήρθε ακόμη, στα χρώματα που μάγεψαν τη ματιά και στις υγρές πλημμύρες που σάρωσαν με το άνθισμά τους τα ακρογιάλια του πόθου, στους κρυμμένους αγγέλους που δίστασαν να μας δώσουν το χέρι την κρίσιμη ώρα που ξεκινούσε το πέταγμα στον ουρανό, στα άκτιστα κάστρα που δεν πρόλαβαν να νοτιστούν από τις σπάταλες σταγόνες της καταιγίδας των ανείπωτων εξομολογήσεων.
Δίνει σχήμα και πνοή στις ανάσες που χάθηκαν, στις ματιές που έσβησαν πρόωρα, στο άγγιγμα των χειλιών και το αίνιγμα της επόμενης μέρας που δεν ήρθε ακόμη, στα χρώματα που μάγεψαν τη ματιά και στις υγρές πλημμύρες που σάρωσαν με το άνθισμά τους τα ακρογιάλια του πόθου, στους κρυμμένους αγγέλους που δίστασαν να μας δώσουν το χέρι την κρίσιμη ώρα που ξεκινούσε το πέταγμα στον ουρανό, στα άκτιστα κάστρα που δεν πρόλαβαν να νοτιστούν από τις σπάταλες σταγόνες της καταιγίδας των ανείπωτων εξομολογήσεων.
Μαζί, μάς διηγείται γενναιόδωρα το σπαρακτικό παιχνίδι της ίδιας της ύπαρξης την ώρα που στεργιώνει με χώμα και μέλι την κρυφή συνταγή της εφήμερης παρουσίας της. Γι΄ αυτό η γραφή της είναι ελλειπτική και βιωματική και την ίδια στιγμή αφοριστική και λεπταίσθητη σαν χάδι. Διατρέχεται σαν ρεύμα απ΄ όλα εκείνα που υπήρξαν και από τα μελλούμενα που δεν έχουμε ζήσει ακόμη. Αναβλύζει παράφορα τον παλμό μιας ακατάσχετης δόνησης που μεταμορφώνει τους μύθους σε ζωντανές διαθλαστικές διηγήσεις της βιωμένης προσωπικής αλλά και της συλλογικής εμπειρίας. Γι’ αυτό και ακούγεται σαν ψίθυρος που στηρίζει τη μόνη αλήθεια που μας σώζει και μας χαρίζει ελπίδα. Την ΑΓΑΠΗ…Οδυσσέας Σγουρός / αρχιτέκτονας, 21.04.2010
απο την παρουσιαση του βιβλίου στο Παγοποιείο στο Ηράκλειο Κρήτης
