Αγαπώ τα παραμύθια γιατί είναι σαν τα πουλιά. Τ΄ακούνε μόνον τα παιδιά και όσοι έχουν καθαρή καρδιά. Τον παραμυθοαέρα τον εμφύσησε στην καρδιά και στο νου μου η γιαγιά μου, που ΄ταν αλαφροϊσκιωτη κι έβλεπε πράγματα παράξενα κι αόρατα που οι άλλοι δεν μπορούσαν να τα δουν.
Αγαπώ τα παραμύθια γιατί μιλούν για την αλήθεια,... όχι για την πραγματικότητα κι έτσι ο χρόνος δεν τα φθείρει, αντίθετα τα καθιερώνει. Μέσα από τα παραμύθια μπορούμε να αφουγκραστούμε τη φωνή του ανθρώπου στη ροή του χωροχρόνου.
Τα παραμύθια έχουν παιδαγωγική, μα κυρίως θεραπευτική λειτουργία, καθώς προσφέρουν παρηγοριά κι ελπίδα και μιλούν με τη γλώσσα της καρδιάς, μια οικουμενική γλώσσα που μας ταξιδεύει στον κήπο της παιδικής μας ηλικίας. Στην εποχή μας, που ο άνθρωπος έχει χάσει τον εσωτερικό του δρόμο, τα παραμύθια μας δείχνουν τον δρόμο που μπορεί να μας οδηγήσει στην σύνδεση με τον πυρήνα της ύπαρξής μας, δηλαδή με την ίδια μας την ψυχή.
Αγαπώ τα παραμύθια γιατί μας υπενθυμίζουν ότι ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα κομμάτι της φύσης και όντας σε αρμονία και σύνδεση μαζί της, μπορεί να είναι ένας συνοδοιπόρος με τα στοιχεία της φύσης στο θαυμαστό ταξίδι της ζωής. Μπορεί να συνομιλεί με τα δέντρα, τα ζώα και τα πουλιά.
Όπως αγαπώ τα παραμύθια, αγαπώ και τη ζωγραφική. Είναι σαν να αφηγούμαι παραμύθια με εικόνες αντί του λόγου. Και στις δυο περιπτώσεις νοιώθω πως καταπιάνομαι με το Όνειρο. Άλλωστε όλοι μας λίγο πολύ είμαστε πλάσματα φτιαγμένα από το υλικό των ονείρων. Είναι στη μοίρα μας να ονειρευόμαστε κι ίσως επειδή τα όνειρα μετουσιώνονται μέσω του λόγου και της εικόνας, γίνονται παραμύθια και ζωγραφιές που τρέφουν τη ψυχή μας.
Zωή Νικητάκη..Antonis Mobaitzis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου