Προσκληση στο Floral Books and Coffee

προσκληση
Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας

στο Floral Books and Coffee
φόρος τιμής στην αγάπη που δίνει φτερά στην ψυχή και στην ελπίδα που την ταξιδεύει σε κόσμους παραμυθένιους
ΠΕΜΠΤΗ 5 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
20:00
Floral Books and Coffee
Πλατεία Εξαρχείων

Θα μιλήσουν για το βιβλιο οι

Κατερίνα Λυπηρίδου
ηθοποιός
Ηλίας Μαγκλίνης
Συγγραφέας δημοσιογραφος
Γιώργος Χρονάς
Ποιητής, διευθυντής της ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ της Ελευθεροτυπίας

«Τον ξέρω αυτό το δρόμο. Τον περπάτησα κι εγώ…»

Μια μυσταγωγία έγινε προχτές στον Ιανό με αφορμή το βιβλίο σου.
Οι μεγάλοι ξεδίπλωσαν την ψυχή τους με τρόπους απρόσμενους.
Οι νεότεροι πρόσθεσαν σημερινά και όμορφα πράγματα.
Ο λόγος του Κωνσταντίνου, τρυφερός και σαν παραμύθι, μας οδηγούσε σε περιπέτειες ψυχής.
Φύγαμε λοιπόν και ταξιδέψαμε σε ξεχασμένα βάθη της ψυχής μας. Ακουμπήσαμε ονειρέματα φυλαγμένα στα μύχιά μας έτσι μόνο για να πούμε: «Τον ξέρω αυτό το δρόμο. Τον περπάτησα κι εγώ…»
Κι από κει ο καθένας μπήκε στα φυλαγμένα ταξίδια του και χάθηκε στην ομορφιά ή και στον πόνο τους.
Μυσταγωγία! Αυτό θαύμασα να γίνεται προχτές.
Εγώ θα ήθελα να είχα γράψει το κείμενο του εξωφύλλου του βιβλίου που τα λέει όλα όπως τα σκέφτομαι. Ας πούμε λοιπόν πως το έγραψα μιας και θέλω να είναι δικό μου.
Φιλιά,
Η μάνα σου

Τι περίεργη που δείχνει η ζωή όταν οι αλήθειες γίνονται παραμύθια; γράφει η Αντα Ηλιοπούλου

Ο τρόπος που γράφει η Λουκία Ρικάκη έχει ψυχή.Αλλά αυτό είναι πλέον τόσο γνωστό που δεν χρειαζεται καν να λέγεται.Και πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι εξ άλλου,αφού και η ίδια η συγγραφέας είναι τόσο ιδιαίτερη.

Η Λουκία Ρικάκη αυτή τη φορά παρουσιάζει ένα βιβλίο φτιαγμένο με τα υλικα των παραμυθιών.Το Παραμύθια της Αγάπης και της Ελπίδας ξεκινά εκεί που οι λέξεις αποκωδικοποιούν τους αιώνιους έρωτες και η φύση δίνει τη δική τη έννοια για το χωροχρόνο.

Τι περίεργη που δείχνει η ζωή όταν οι αλήθειες γίνονται παραμύθια;

απο το περιοδικο Lipstick Νοεμβριου και η αλλη φωτο απο τη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου Ακαδημία της φίλης Τίτσας Πιπίνου στη Ρόδο

Ότι δεν καταλαβαίνεις γίνεται μαγικό.. η παραμύθι μυθικό…μια ωραία πρόσκληση για να ανοίξουμε την ψυχούλα μας..λέει ο Σταύρος Μπένος

Τη φίλη μας τη Λουκία την παρακολουθούμε όλοι μας πολλά χρόνια από πολλές πλευρές είναι άλλωστε τόσο κινητική και τόσο πολυσχιδής, είναι σαν να ταξιδεύει συνέχεια.
Γεννημένος από μικρός μέσα στα παραμύθια, γιατί είχα μια γειτόνισσα την Ελενίτσα που δεν μπορούσα να κοιμηθώ αν δεν ακούσω το παραμύθι της βραδιάς, με γοήτευσε τόσο πολύ αυτό το βιβλίο ,αλλά πέρα από τη γοητεία του προσπάθησα να βρω τα βαθύτερα αιτία, που ώθησαν την Λουκια να μας προσφέρει αυτές τις μαγικές εικόνες.
Θα σας πω λοιπόν που κατέληξα, γιατί όντας από μικρός ανάμεσα σε αστραφτερά μυαλά που είχα το χάρισμα να δέχομαι τα δώρα τους και τα αντίδωρα τους, θυμάμαι μια φράση που στριφογυρίζει συνεχεία στο μυαλό μου για όλα τα έργα που παράγουν οι άνθρωποι που όταν τα παράγουν πόσο ομιχλώδες είναι το τοπίο.
Η ομίχλη του γίγνεσθαι και πολύ μετά η διαύγεια των τετελεσμένων Πολλές φορές απορούμε για την ερμηνεία των έργων τέχνης, ενώ και οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν έχουν συνειδητοποίησε τι έχουν κάμει. Εγώ σε αυτό προσπάθησα να διεισδύσω και αυτό στο οποίο καταλήγω είναι. ότι όλα τα μέσα που χρησιμοποίησε μέχρι τώρα η Λουκία με ότι κι αν έχει καταπιαστεί, αισθανόταν ίσως αδιόρατα ότι ήσαν ανίσχυρα, για να την βγάλουν όλη στο φως .η να την βγάλουν σε έναν ωραίο καρσιλαμά, σε μια πλατεία ενός χωριού, να μας δείξει ότι έχει μέσα της.
Και ξέρετε όπως τα ρεύματα του υπερρεαλισμού ξεφεύγουν από τις φυλακές της λογικής και του ρεαλισμού, που σου δίνουν τη δυνατότητα να μπορέσεις να εκφράσεις πολύ σύνθετα πράγματα, που είναι αδύνατον να τα εκφράσουν τα συντεταγμένα λόγια, δηλαδή η γλώσσα και η λογική, η Λουκία χρησιμοποίησε την ωραία παραμυθία των παραμυθιών.

Αυτό προδίδεται σε πολλά σημεία του βιβλίου. αλλά η καθαρή ομολογία αυτού που σας λέω είναι από ένα κομμάτι από τη Διαλεχτή και τα αγάλματα. Η Διαλεχτή ήταν ένα ξωτικό, μια Λουκια δηλαδή να φανταστείτε, που ήταν ασύμβατη με την εποχή της για αυτό και παρεξηγημένη. Δεν μπορούσε να ταιριάξει με τον περίγυρο της ώσπου για να μπορέσει να εκφραστεί κάποια στιγμή είδε έναν κήπο με αγάλματα και άρχισε να κάνει διάφορα γύρω από αυτόν τον κήπο Διάβαζε ποιήματα στα αγάλματα τους έβαζε μάσκες ώσπου στο τέλος φώναξαν τον Δήμαρχο έναν βλοσυρό Δήμαρχο για να διώξει το ξωτικό από τον κήπο με τα αγάλματα όμως ξαφνικά όταν πέρασαν πολλά πολλά χρόνια και ήταν γιαγιά με το εγγόνι της άκουγε μια άλλη γιαγιά εκεί στον κήπο να αφηγείται την ιστορία μια μάγισσας ,παρακαλώ, που ήταν εκεί και την απόδιωξαν τη μάγισσα

Και πως καταλήγει η Λουκία σε αυτό.. Η Διαλεχτή όταν άκουγε αυτό …χαμογέλασε και άνοιξε ένα παλιό βιβλίο Ότι δεν καταλαβαίνεις γίνεται μαγικό.. η παραμύθι μυθικό…Δηλαδή στην ουσία ότι δεν καταλαβαίναμε από αυτά που μας έλεγε η Λουκία τόσα χρόνια, θέλησε να μας το πει και μας το λέει σήμερα μέσα από τα παραμύθια της και αφού μας προκαλεί μέσα από μια ωραία πρόσκληση για να ανοίξουμε την ψυχούλα μας για να δούμε τι έχουν να μας πουν τα παραμύθια …γιατί εμένα έχουν να μου πουν πάρα πολλά μου κέντρισαν πάρα πολλά πράγματα

Θα αλιεύσω ένα από αυτά την Ασπασία. Η Ασπασία να φανταστείτε ότι ήταν μία γριούλα η οποία βρισκόταν σε χώρους μυσταγωγικούς, για να υποκινεί τις βαθιές αγνές επιθυμίες των ανθρώπων, δηλαδή ήταν κάτι σαν τον αλχημιστή... και να τους δίνει κουράγιο για να υπερπηδούν τον φόβο τους για να κάνουν πράγματα. Και παρ ότι ο φόβος εδώ αναφέρεται στο ζευγάρι, στο φόβο του έρωτα, εμένα μου ηρθε η εικόνα όταν ήμουν δυο δυο μιση χρόνων. Σας διαβάζω την επίμαχη παράγραφο «Οι φόβοι μας δεν έχουν να κάνουν με τους άλλους, έχουν να κάνουν με εμάς τους ίδιους, λέει η Ασπασία, εσύ με τα πιο όμορφα χέρια χαϊδεύεις τους φόβους σου, μάθαινες να τους παίρνεις από το χέρι, να πηγαίνετε βόλτα, να συνομιλείς μαζί τους ..

Ο πατέρας μου λοιπόν θυμάμαι, όταν ήμουν δυο χρόνων, για να με φοβίσει επειδή ήμουν ασθενικός και αδυνατούλης και δεν έτρωγα το φαί μου, μου λεγε θα σε πάω στον Χαραλάμπη. Ο Χαραλάμπης ήταν ο τρελός του χωριού, ήταν ο Διογένης της Καλαμάτας

Κι εγώ για να υπερνικήσω τον φόβο μου, πήγα και τον γνώρισα τον Χαραλάμπη και γίναμε τα πρώτα φιλαράκια. Όλοι θυμούνται, οι συνομίληκοι μου, τον μικρό Σταυρούλη να είναι με το Χαραλάμπη και κάνουν βόλτες στην πόλη. Κι όταν μετά ο πατέρας μου ,μου έλεγε για τον Χαραλάμπη εγώ γελούσα μέσα μου..

Και μετά στο ίδιο κομμάτι παρακάτω ...Η Λουκία μας κάνει αναφορά στις μεγάλες αντιθέσεις και πόσο κοντά βρίσκονται. Μέσα από τα παραμύθια, μπορείς πολύ πιο όμορφα να τις αγγίξεις και να τις δώσεις. Μην φοβάσαι και τον πόνο λέει,γιατί η χαρά δεν θα ήταν χαρά αν δεν ακολουθούσε τον πόνο να τον γιάνει
Από μικρούλης λοιπόν θυμάμαι ότι είχα αυτή τη φοβερή περιέργεια, πως συνυπάρχουν τα αντίθετα πράγματα πως η χαρά είναι μαζί με την λύπη πως η δύναμη είναι μαζί με την αδυναμία. Και όσο περνούσαν τα χρόνια ,είδα ότι στη φυσική ότι τα χρώματα της ίριδας το λευκό και το μαύρο είναι τα πιο γειτονικά χρώματα. Αλλά και στα μαθηματικά, μαθαίνοντας αναλυτική γεωμετρία και ασύμπτωτες καμπύλες, όταν ένας αριθμός πηγαίνει τον συν άπειρο μετά αμέσως εμφανίζεται από το πλην άπειρο. Δηλαδή ακόμη και η υπέρτατη έκφραση της λογικής, που είναι τα μαθηματικά, μας οδηγούν σε όλες αυτές τις σκέψεις τις υπερβατικές, που τόσο απλόχερα μας δίνει αυτό το βιβλίο της Λουκίας.

Και με όλα τούτα που σα είπα θέλω να καταληξω σε κάτι, επειδή είναι τόσο αυθεντικό και την εκφράζει τόσο πολύ, σου κάνω πρόταση σε εσένα Λουκια και του εκδότη σου στην επόμενη έκδοση, το τον τίτλο να τον αλλάξετε να βάλετε
Τα Παραμύθια της Λουκιας

Όταν σβήνεις τη μουσική της θάλασσας, το ξέρεις ότι θα δυναμώσει πάλι μόνη της

η Myra Katsiki μου εγραψε διαλεγοντας μια φραση απο ενα απο τα αγαπημενα και ... αφιερωμενα παραμυθια μου

"Όταν σβήνεις τη μουσική της θάλασσας, το ξέρεις ότι θα δυναμώσει πάλι μόνη της." Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας, Λουκία Ρικάκη ♥ Σ'ευχαριστώ, Λουκία.

http://www.facebook.com/profile.php?id=1646923796&ref=ts

εγω σ ευχαριστω! Μοίρα..οι πρωτες σημειωσεις γι αυτο το παραμυθι γραφτηκαν το 1995 στα Χανια..περασε καιρος απο τοτε αλλα αξιζε τον κοπο..γιατι η αγαπη και η φιλια που υμνουσαν εκεινες οι σημειωσεις αντεξαν επιμονα στο χρονο

φωτο του Αντώνη.. Antonis www.antonisphotography.com http://www.flickr.com/photos/antonisphotography/sets/72157622489047361/

Ο Βασίλης Ρούβαλης γράφει..το παραμύθι της ζωής καλείται ο καθένας να το ζήσει κατά βούληση,να το απολαύσει έως το μεδούλι

Η ίδια η ζωή είναι ένα παραμύθι. Ή αλλιώς, το παραμύθι της ζωής καλείται ο καθένας μας να το ζήσει κατά βούληση, να το εμπεδώσει ως πραγματικότητα, να το απολαύσει έως το μεδούλι διότι, πώς αλλιώς, κάθε παραμύθι έχει μιαν αρχή κι ένα τέλος.
Τα παραμύθι, από την άλλη πλευρά, έχει το χάρισμα της αναμονής, της προσδοκώμενης εξέλιξης, της αίσθησης ότι το τέλος τους θα είναι αίσιο.
Αυτό που ο καθένας μας αποτυπώνει στον νου του ως παραμύθι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αφήγηση με φανταστική υπόθεση, με πρόσωπα και σκηνικό πλαίσιο που δεν περιέχεται στη ζωή μας αλλά ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή χωρίς να το παραδεχόμαστε, προτιμούμε να το βιώσουμε ωσάν να είμαστε πρωταγωνιστές ή ακόμη να συνδράμουμε στην εξέλιξη του μύθου σαν να συνέβαινε αυτή η εξέλιξη ρεαλιστικά. Τα παραμύθια είναι πολλά στο συνόλό τους, και είναι πάντοτε ευπρόσδεκτα στους ακροατές ή τους αναγνώστες τους. Θυμίζουν τα παιδικά χρόνια, οικογενειακές στιγμές ή αγαπημένους συγγενείς που άγγιξαν τις πιο τρυφερές στιγμές εκείνων των ηλικιών και γι’ αυτό παραμένουν χαραγμένες στη μνήμη.
Τα παραμύθια δικαιολογούν το συλλογικό ασυνείδητο, εάν το καλοσκεφτούμε: η υπόθεσή τους είναι απλή έως απλοϊκή, αλλ’ ωστόσο προβάλλει πάντοτε σοβαρές πτυχές του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου, προπαγανδίζει αντιλήψεις, επιβάλλει κοινωνικές συμπεριφορές, προωθεί συγκεκριμένες έννοιες γύρω από το εγώ και το εσύ. Είναι πάντοτε η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος της ζωής μας…
Σ’ αυτό το πνεύμα έχουν γραφτεί και τα παραμύθια της Λουκίας Ρικάκη.

Δεν μου έχει αποκαλύψει τις βαθύτερες επιδιώξεις της, όσον αφορά τις συγγραφικές της πέραν των σκηνοθετικών, όμως είναι διάχυτη η αίσθηση που απορρέει από την ανάγνωση αυτών των μικρών –και ενίοτε πολύ σύντομων- ιστοριών της ότι επιδιώκει να οδηγήσει τον αναγνώστη της σε μια σειρά προσωπικών, λογοτεχνικά διατυπωμένων, θέσεων: τι είναι η αγάπη και τι η ελπίδα; Πώς θα καταφέρει κάποιος να συνυπάρξει με τον εαυτό του και θα προσφέρει «γη τε και ύδωρ» για το μεγάλο στοίχημα της ζωής; Ο στόχος επιτυγχάνεται… Η συγγραφέας αφήνεται να παρασυρθεί και η ίδια από την πνοή και το κύλισμα της «υπόθεσης», το ύφος της έχει διακυμάνσεις αποτυπώνοντας άλλοτε τη χαρωπή, αισιόδοξη εντύπωση του κόσμου κι άλλοτε τον στοχασμό και τον αναστοχασμό, τον προβληματισμό και το σχόλιο για το γίγνεσθαι τόσο για τους ήρωες όσο και για τους αναγνώστες της.
Ισως θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και διηγήματα είτε αφηγήματα – το ζητούμενο όμως είναι σε κάθε περίπτωση ο αναγνώστης να μην προβεί σε μια γραμμική ανάγνωση, δηλαδή να μην περιοριστεί στην κατά σειρά παρακολούθηση των ιστοριών αλλά να έχει τη δυνατότητα (ετούτο είναι ένα υβρικό στοιχείο, που αξίζει την προσοχή) να ανοίξει σε τυχαία σελίδα το βιβλίο και να μπορέσει να αποκομίσει το ελάχιστο αναγνωστικό κέρδος, να νιώσει πως η συγκεκριμένη αφήγηση είναι η πρώτη…
Υποθέτω ότι αυτές οι ιστορίες αγάπης και ελπίδας είναι μόνον η αρχή – εάν υπάρξει συνέχεια, δηλαδή μια σειρά με παραπλήσια θεματική σε κάθε τόμο, θα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον εκδοτικό πρόταγμα.
Αλλωστε, ας μην το ξεχνάμε, αυτό που ονομάζουμε όλοι, λίγο-πολύ, καθημερινότητα στην εποχή μας, έχει τόσο μα τόσο ανάγκη κι από ένα παραμύθι για να μπορέσει να γίνει πιστευτή αλλά και, κυρίως, υποφερτή…

φωτο του Αντώνη.. Antonis www.antonisphotography.com http://www.flickr.com/photos/antonisphotography/sets/72157622489047361/

Η Μαριέττα Πεπελάση λέει για το βιβλίο... Με τα παραμύθια της η Λουκία, δημιουργεί έναν άλλο χρόνο, έναν άλλο τόπο, μια άλλη αγάπη για τον κόσμο

Με το βιβλίο πέρασα καταπληκτικές στιγμές
Η Λουκία ήρθε να πει πράγματα,με ένα ωραίο τρόπο, με πάρα πολύ όμορφες εικόνες, με σύμβολα καταπληκτικά και την ευχαριστώ γιατί έχω τώρα μια καλύτερη παρέα, σε αυτά που σκέφτομαι και αισθάνομαι
Έτσι το είχα φανταστεί όταν είδα τον τίτλο του βίβλου είπα ωπ εδώ κάτι γίνεται...
Θα ξεκινήσω με αυτό που γράφει στην αρχή η Λουκία
Είναι αλήθεια της ζωης τα παραμύθια;
Το κειμενο που ακολουθει ειναι η απομαγνητοφώνηση των λόγων της Μαριεττας..,απο την παρουσιαση στον Ιανο
Με έκανε πολλές ώρες να αναρωτηθώ γιατί ξεκινάει έτσι. Τι είναι αυτό που την κάνει να μιλήσει για της αγάπης τα φεγγάρια και του πάθους τα σκοτάδια;
Σκέφτηκα ότι η σελήνη είναι κάτι θυληκου γένους είναι κάτι που έρχεται και φεύγει είναι κάτι που δεν είναι σταθερό που μπορεί να είναι και άπιαστο είναι ένα ονειρικό κομμάτι της ζωης και από την άλλη του πάθους τα σκοτάδια τι θέλει να πει Και βέβαια και η νύχτα βεβαία ακούγεται και αυτή γένους θυληκου αλλά το πάθος μου βγηκε πιο πολύ μια αντρική ιδιότητα κάτι που είναι σκοτεινό υπάρχει όλη αυτή η ορμή σε ένα αντρικό κορμί πολύ διαφορετικό από ένα γυναικείο και από την πρώτη της κιόλας φράση αρχίζει να σηματοδοτεί τι γίνεται ανάμεσα σε έναν άντρα και σε μια γυναίκα και ότι αυτό είναι μια ενωτική δύναμη που ενώνει τους πάντες. Λέει στο οπισθόφυλλο ότι μπορείς να διαβάζεις το βιβλίο ακατάστατα εγώ δεν το καμα αυτό αλλά κρατώντας και κάποιες σημειώσεις. Διάβαζα το βιβλίο με τη σειρά και ανακάλυψα ότι το βιβλίο αυτό έχει μια καταπληκτική ραχοκοκαλιά. Αυτό είναι το πάτημα του μια στερεη βάση που μπορεί να σε κάνει να διαβάσεις μια μπρος μια πίσω μια στη μέση Η πρώτη ματιά είναι εκεί στην ιστορία με τις σβούρες, στην πρώτη ιστορία, όπου αναγνωρίζεται η αλήθεια μέσα σε ένα ζευγάρι Τόσο του ενός εαυτού όσο και του αλλού. Αν πραγματικά αναγνωρίσεις αυτήν την αλήθεια, τότε τα πράγματα μπορεί να προχωρήσουν και τότε οι άνθρωποι μπορούν να χορέψουν μαζί τον χορό της ζωης, τον χορό του έρωτα, τον χορό της αλήθειας
Επομένως το πρώτο κομμάτι είναι η πρώτη ματιά είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να ενωθούμε με έναν άλλον, γιατί κάτι μας υπόσχεται κατι τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για τον άλλον Μετά ένα άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι που πιάνει σε μιαν άλλη ιστορία της, τον φόβο μέσα στη σχέση.

Όταν πρωτογνωρίζουμε έναν άνθρωπο μας είναι τελείως άγνωστος είναι σαν να παίζουμε μια ρώσικη ρουλέτα γιατί ο φόβος κυριαρχεί αλλά όλο αυτό της πρώτης ματιάς, της πρώτης έλξης που νοιώθουμε για αυτό το πρόσωπο μπορεί και παραμερίζει κάπως τον φόβο και λέει μέσα σε αυτήν την ιστορία όταν ήρθα εδώ φοβόμουν πολυ τη μοναξιά και λέει η κοπέλα κι έγω φοβάμαι
Αυτό για μένα ήταν καταπληκτικό, γιατί το να μπεις μέσα σε μια σχέση ομολογώντας τους φόβους σου... νομίζω ότι από εκεί και πέρα μπορείς να μιλήσεις ..κι'ότι αυτή η σχέση ....θα έχει μια αληθινή και ουσιαστική εξέλιξη
Και μέσα σε άλλες ιστορίες η Λουκία μιλάει για αυτό το εγώ μιλάει για έναν εγωισμό που έχουμε οι άνθρωποι και θέλουμε να δείξουμε δυνατοί μέσα στις σχέσεις μας. Μπαίνοντας μέσα σε μια σχέση οφείλεις να σπάσεις αυτό το τσόφλι του εγώ διαφορετικά σχέση δεν γίνεται ..Καμιά φορά κάνω τα χέρια μου έτσι.. και λέω στους ανθρώπους εάν δεν συγκρουστείτε, αν δεν σπάσει το τσόφλι του εγώ, σχέση δεν μπορεί να γίνει. Τους ενθαρρύνω να μη φοβούνται τη σύγκρουση αλλά απεναντίας να μάθουν να την χειρίζονται σωστά για να μπορέσουν να πάνε παρακάτω Σε άλλη ιστορία μιλάει για το παρόν που είναι η αιωνιότητα
Αυτό το ξεχνάμε και ιδιαίτερα μέσα στο πολιτισμό που ζούμε σήμερα και είμαστε όλο σχέδια τι θα κάνουμε συναντάς έναν άνθρωπο και δεν σε ρωτάει πως είσαι σε ρωτάει τι κάνεις τι φτιάχνεις τώρα. Δηλαδή όλη μας η έννοια είναι τι κάνει ο άλλος πότε δεν σκύβουμε να πούμε πως είσαι τώρα
Και έρχεται η Λουκια με την ιστορία της να μας πει ότι αυτό που έχει σημασία είναι το παρόν και πως είσαι μέσα στο παρόν πως αισθάνεσαι μέσα στο παρόν. Και ότι ειναι μύθοι αυτα που λένε τα ζευγάρια... θα σε αγαπώ πάντα θα είμαστε μαζί για πάντα. Πιο τρομακτικό πράγμα από αυτό δεν υπάρχει! Σημασία έχει να σκεφτείς ότι σε αγαπώ τώρα Και η Λουκια αυτό μας λέει ότι σημασία άμεσα στις σχέσεις μας τόσο στο ζευγάρι όσο και στις φιλίες όσο και σε αυτό που κάνουμε εδώ όλοι μαζί τώρα. Σημασία έχει να είμαστε παρόντες εδώ τώρα σε αυτό που κάνουμε όλοι μαζί.
Χειρίζεται και ένα άλλο πολύ μεγάλο θέμα αυτό μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση την απιστία και αυτό ξέρετε ότι βασανίζει πάρα πολύ κόσμο γιατί τα διαζύγια είναι πάρα πολλά και συνεχώς έχουμε γάμους που διαλύονται μέσα σε τρία χρόνια Μέσα από την ιστορία της που μιλάει για μια οικογένεια και για έναν άντρα που μέσα στη θάλασσα βρήκε την αγαπημένη του. Εκει σκέφθηκα το εξής, για την οικογένεια.. Μπορεί να έχουμε ξεκινήσει με ωραίες σκέψεις και ωραία όνειρα για τη σχέση μας έρχεται λοιπόν η οικογένεια και βοηθά ο ένας σύντροφος τον άλλον να μεγαλώσει τα παιδιά του. Και βέβαια αυτό για μια γυναίκα μπορεί να είναι ασφάλεια και αίσθηση σιγουριάς,γιατί έχει τον άντρα της, έχει τα παιδιά της, έχει τη συνέχεια της, αλλά για τον άντρα είναι έτσι τα πράγματα

Και μέσα σε αυτή την ιστορία..της Λουκίας ο άντρας βρίσκει τον χαμένο συναίσθημα του που πολλές φορές χάνεται στην καθημερινότητα μιας οικογένειας, το βρίσκει σε μια κοπέλα που βγαίνει μέσα από τη θάλασσα .Η θάλασσα είναι το συναίσθημα μας είναι το υγρό στοιχείο. Κάποια στιγμή λοιπόν δεν μπορεί να λέει πια ψέματα στη γυναίκα του και της το λέει και φεύγει και μπαίνει πια μέσα στη θάλασσα.
Μου έκανε εντύπωση πως η Λουκια με τέτοιο τρυφερό τρόπο βάζει την απιστία και τον χωρισμό μέσα στο ζευγάρι στηρίζοντας όμως την πλευρά του ανδρός ο οποίος ειλικρινά συνθλίβεται τόσο μέσα στο χώρο εργασίας . Μπορεί παλιά να υπήρχαν οι νόρμες και άλλες καταστάσεις που τους κρατούσαν πολλές φορές υποκριτικά μέσα στις σχέσεις, άλλα σήμερα αυτά δεν υπάρχουν. Θεωρώ ότι ένας άντρας, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά ενδιαφέρεται να βρει τον συναισθηματικό του κόσμο και την ψυχή του μέσα σε μια σχέση και αυτό στις ιστορίες της Λουκιας έρχεται και ξανάρχεται. Το ότι δηλαδή η γυναίκα που είναι ένα σύμβολο, μια Βεατρικη και ο άντρας μεσα από αυτήν ψάχνει να βρει το κομμάτι εκείνο του εαυτού του που δεν έχει ολοκληρωθεί, που δεν έχει βρει το αληθινό ολόκληρο του εαυτού του.
Όλοι λένε βρήκα το άλλο μου μισό και εγώ λέω ότι αν βρεις το άλλο σου μισό δεν κάνουμε τίποτα σημασία έχει να βρεις το άλλο σου ολόκληρο και τελικά το κατεστραμμένο του ολόκληρο είναι ο μισός του κόσμος Εχει μια άλλη ιστορία που μιλάει για εαυτό το απαγορευμένο συναίσθημα στους άντρες

Ο χαρούμενος άνθρωπος έπρεπε να φαίνεται πάντα χαρούμενος
Το βλέπετε και στη ζωή μας όταν μπαίνουμε σε ένα χώρο πρέπει πάντα να δείχνουμε δυνατοί και ότι είμαστε καλά και αυτό είναι πολύ πιο ισχυρό στους άντρες δηλαδή θέλουμε οι άντρες να φαίνονται χαρούμενοι και δυνατοί.
Κι έρχεται κάποια στιγμή στην ιστορία της αυτός ο ανθρώπος κλαίει κι εκεί ακούγεται κάτι πάρα πολύ τρυφερό όπου του λέει η γυναίκα «Όμορφος είσαι σαν τη ρωγμή της ψυχής σου» Πως δηλαδή μια γυναίκα που έχει πραγματικά ερωτευτεί έναν άντρα και τον έχει αγαπήσει μπορεί να τον δεχτεί και με τις ρωγμές του και με τις αδυναμίες του και με τα βάσανα του.

Αλλού βλέπει και πέρα από το ζευγάρι, πιάνει το θέμα του θανάτου κάτι που είναι ένα ταμπού Στην εποχή μας φτάσαμε στο σημείο και στην Ελλάδα να μακιγιάρουμε και τους νεκρούς Δηλαδή το θέμα των γερατειών και του θανάτου ο πολιτισμός μας προσπαθεί να το ξορκίσει Το θέμα του θανάτου είναι ταμπού
Όμως η Λουκία το τολμάει μέσα από τα παιδιά. Πιάνει θαρρώ τη παιδική μας ψυχή, που βεβαίως φοβάται, αλλά έχει την τόλμη να δει και πέρα από το θάνατο κι αυτό πως; Μέσα από τα μάτια ενός ζωγράφου ο οποίος πηγαίνει στα νεκροταφεία και ζωγραφίζει τα πρόσωπα των ανθρώπων όπως φαντάζεται ότι θα ήσαν .

Μας μαθαίνει η Λουκία να μην φοβόμαστε τον θάνατο κι ότι κι αυτός μεσα από την τέχνη, μέσα από τη προσέγγιση, πέρα από τα πεπερασμένα όρια αυτής της ζωής ,μπορεί να είναι ένα κομμάτι της ίδιας της ζωής Ενα άλλο πράγμα που με βασάνισε πολύ είναι το θέμα του πατέρα, που βρίσκεται σε μια ιστορία που την λέει Το κοχυλι
Εκεί ο πατέρας ψαρεύει και αφήνει το μικρό του αγόρι να παίζει με τα κοχυλια της θάλασσας με τις πέτρες και κάθεται μοναχό του το αγόρι ,με τις ώρες και παίζει .Αλλά κάποια μέρα ο πατέρας δεν γυρίζει πνίγεται, χάνεται, δεν ξέρουμε τι συμβαίνει και το αγόρι το καταλαβαίνει μέσα από τη φύση μέσα από τα χρώματα μέσα από τα κοχυλια και φτάνει στο σημείο τελικά να αποδεχτεί το γεγονός με έναν εκπληκτικό τρόπο, Αποδέχεται το παιδί κι αναγνωρίζει την επιθυμία του πατέρα του, την επιθυμία του αλλού, να φύγει όπως θέλει, Το λέω αυτό γιατί είναι τραγικό- δεν ξερώ αν έχετε πάει στα νοσοκομεί- δεν επιτρέπουν στον άνθρωπο να φύγει, Κάνουν ότι μπορούν προσπαθώντας να τον κρατήσουν στη ζωή, Μέσα από το φόβο του θανάτου μέσα από την κατανάλωση υλικών και φαρμάκων.
Η Λουκια τολμά να μας πει αφήστε μας να φύγουμε όπως θέλουμε και αυτό μέσα από την παραδοχή του παιδιού προς τον πατέρα, δίχως θυμό, δίχως κακία, δίχως γιατί. Πολλές φορές όταν χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο, λέμε γιατί με άφησες ;
ολες οι φωτο ως εδω ειναι του ΑΝΤΩΝΗ .. Antonis www.antonisphotography.com http://www.flickr.com/photos/antonisphotography/sets/72157622489047361/

και απο εδω και κατω του Παρη Μπουσιου

Μετά μας μιλάει για τον κήπο του παππού, μας μιλάει για την σοφία της μεγάλης ηλικίας, η οποία έχει γνωρίσει χίλια δυο πράγματα, έχει κάνει παρά πολλά στη ζωή και φτάνει να δει τη ζωή μέσα από τη γαληνή της μεγάλης ηλικίας και της σοφίας που έχει η μεγάλη ηλικία .Στα ωραία λοιπόν φυτά που έχει, σε έναν υπέροχο κήπο, ο παππούς βλέπει το φως, ακούει τα πουλιά τα δέντρα Αλλά κάποιοι το ζήλεψαν αυτό, ζήλεψαν αυτή τη σοφία και αυτή την ευτυχία του παππού, και έκαψαν τον κήπο κι έμειναν μόνο κάτι ρολόγια σαν σύμβολο μνήμης
Θυμάμαι μια γιαγιά μου που λέγε «Πρόσεχε παιδί μου το Θείον είναι φθονερό» μου θύμισε αυτή τη φράση . Καμιά φορά όταν είμαστε πολύ ευτυχισμένοι κι όταν έχουμε ένα καθαρό και ξάστερο στόχο υπάρχει πάντα το κακό που παραμονεύει και είναι έτοιμοι να μας καταστρέψουν όχι μόνο εμάς αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό

Όλες οι ιστορίες είναι πάρα πολύ βαθιές και ουσιαστικές και τα σύμβολα είναι πάρα πολύ δυνατά και πρέπει πραγματικά να σκύψεις πάνω από κάθε εικόνα που δείχνει η Λουκία πάνω από κάθε ιστορία για να μπορέσεις να το αποκωδικοποιήσεις γιατί βεβαίως το ακούς το παραμύθι και σου λέει πάρα πολλά πράγματα. Καλό είναι να μπορεί κανείς να εκβαθύνει στα σύμβολα στις εικόνες και όλο αυτό είναι με πολύ μεγάλο πλούτο μέσα στο βιβλίο της Λουκιας.
Είναι σαν τη Λουκία που πραγματικά βλέπει έναν κόσμο μαγεμένη συνεχώς από το τι βλέπει γύρω της και αυτό το βλέπουμε μέσα σε κάθε ιστορία. Κάτι που μ άρεσε πολύ ήταν τα ψαροκουλουρα. Μια γυναίκα τρώγει από αυτά τα κουλούρια και λέει αυτά τα κουλούρια είναι σαν να σου δίνουν ζωή και αναρωτιέται κανείς γιατί η Λουκια μας μιλάει για τα ψαροκουλουρα και μιλάει για τροφή και μιλάει για την τροφή που έχει αγάπη μέσα της Γιατί αυτός όταν πλάθει το κουλούρι εκείνη την ώρα δίνει ζωή και στον ίδιο και στους άλλους γύρω του
Και φτιάχνει τα κουλούρια στο σχήμα ψαριού γιατί έχει δώσει ζωή σε ένα ψαρί
Και ελάτε στο σήμερα ..γιατί η Λουκια γραφεί αυτό το κείμενο σήμερα;
Μάθαμε πια να τρώμε έτοιμη τροφή ,πληρωμένη. Και αυτό που είχαμε παλιά, με την τροφή που ήταν μια ένδειξη υπέρτατης αγάπης, γιατί ήταν μια συνεργασία, όλο και στερεύει και κανείς πια δεν θέλει να μαγειρεύει.

Σε μια άλλη ιστορία πάλι λέει για την αγκαλιά για τα δέντρα. Θέλανε να κόψουν κάποια δέντρα και οι άνθρωποι πήγαν να τα αγκαλιάσουν για να τα προστατεύσουν. Μέσα από αυτή την ιστορία λέει η Λουκια η αγκαλιά έχει σημασία φροντίζει να διώχνει τον φόβο μακριά. Δεν αγκαλιαζόμαστε οι άνθρωποι πια κάνουμε κάτι ψευτοαγκαλιες κάτι φιλιά άνευ σημασίας αλλά δεν υπάρχει σχέση. Είναι η επιθυμία της συνεύρεσης αλλά δεν το τολμάμε και η Λουκία μέσα από αυτό το βιβλίο αυτό μας λέει μην φοβάστε την αγάπη ,μην φοβάστε την αγκαλιά Μην φοβάστε την ελπίδα. ότι μπορεί να συμβαίνει αυτό.
Στο ρούχο από φως Ένας άντρας τυχαία κλέβει το ρούχο ενός αγγέλου. Και ο άγγελος κλαίει και ο άντρας το βλέπει κι έτσι αποκτά συνείδηση και επιστρέφει το ρούχο.Έχει ενοχές
Θέλω να πω ότι πολλές φορές βλέποντας τον πόνο του αλλού και τη στεναχώρια του αλλού για αυτό που του κλέψαμε.. για το ρούχο του που του κλέψαμε, το ρούχο της ψυχής του , μπορούμε να δούμε και να έχουμε αυτή την ευαισθησία ..πραγματικά μπορούμε να αποκτήσουμε μέσα από τις ενοχές μας, συνείδηση και από εκεί και πέρα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Λέει στο οπισθόφυλλο ότι με τα παραμυθία ξεγελάς τον χρόνο Θέλω να πω ότι με τα παραμυθία αυτά δεν ξεγελάς τον χρόνο παύεις να τον σκέφτεσαι παύεις να τον φοβάσαι

Με τα παραμυθια της η Λουκια δημιουργεί έναν άλλο χρόνο, έναν άλλο τόπο, μια άλλη αγάπη για τον κόσμο

η φαντασία απογειώνεται γραφει η Ξένη Μουχίμογλου

Tα «Παραμύθια της Αγάπης και της Ελπίδας»
Tα παραμύθια είναι απόσταγμα σοφίας που ο πρακτικός τους χαρακτήρας είναι κρυμμένος σε κείνο το περιτύλιγμα μαγείας, όπως όταν παλιά τα αφηγούνταν οι ηλικιωμένοι στα παιδιά κοντά στο τζάκι τα χειμωνιάτικα βράδια.
«Τα παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας» είναι τα παραμύθια της Λουκίας, της Λουκίας Ρικάκη που την ξέρουμε από τον κινηματογράφο και από τα προηγούμενα βιβλία της και τα λευκώματά της, τις θεατρικές σκηνές που έχει ιδρύσει, από τις ποικίΛες καλλιτεχνικές της δραστηριότητες.
Από τις πρώτες σελίδες που μας διάβασε ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος μας μάγεψε. Αν μάλιστα λάβουμε υπ όψη και τις εικόνες που συνοδεύουν τα κείμενα, τότε πραγματικά η φαντασία απογειώνεται. Οσο για τον πρακτικό χαρακτήρα, βρίσκεται σε κάθε σελιδα. Μιλάει για τα ζευγάρια που αγαπιούνται και η αγάπη παραμένει όταν το πάθος έχει σβήσει. Μιλάει για τη φιλία, για τα δάκρυα, για τη φύση. Οι αυτοτελείς ιστοριούλες είναι ουσιαστικά αθώα δοκίμια για κάθε ηλικία και μπορούν να διαβαστούν από το τέλος προς στην αρχή, από τη μέση, απ την αρχή, ή από την τάδε σελίδα που θα διαλέξουμε τυχαία.
Η παρουσίαση στο εκλεκτό κοινό έγινε από την κ. Μαριέττα Πεπελέαση (ψυχολόγο, συγγραφέα), τον τέως υπουργό Πολιτισμού κ. Σταύρο Μπένο,
την Τίνα Πιπίνου (συγγραφέα) και τον Βασίλη Ρούβαλη (συγγραφέα και δημοσιογράφο).
Από την πρώτη φράση καταπιάνεται με τη σχέση άνδρα-γυναίκας. Για τον κρυφό φόβο που υποβόσκει στη σχέση κάθε ζευγαριού και, προ παντός, για τον εγωϊσμό και των δύο φύλων

μ εκείνο το σκληρό τσόφλι που περιβάλλεται, που αν δεν σπάσει, η σχέση δεν θα πάει καλά. Αγγίζει με κατανόηση το θέμα της απιστίας, σε μια εποχή που τα διαζύγια αυξάνονται. Μιλάει επίσης για το χρόνο, για την αιωνιότητα που αντιπροσωπεύει η κάθε στιγμή που περνάει, για τη σημασία που έχει το παρόν και πώς αισθανόμαστε μέσα σ αυτό. Μιλάει για το θάνατο και μας συμφιλιώνει μαζί του, ξορκίζοντας τον τρόμο που μας κατέχει στη σκέψη του.
Με όλα αυτά, βλέπουμε ότι έχουμε να κάνουμε μ ένα πολυπαραμύθι βουτηγμένο στην πραγματικότητα, μ έναν τρόπο που εξαϋλώνει το υπαρκτό και εκλογικεύει το μυστήριο που κρύβει κάθε παραμύθι.
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΑΠΟΠΕΙΡΑ. Της Ξένης Μουχίμογλου (xeni.arts@gmail.com)

φωτο Παρης Μπούσιος

παρουσιαση στον Ιανο video snap shot

ολη η κουβεντα του Σταυρου Μπενου για το βιβλιο με την αποκαλυπτικη τρυφεροτητα και την ικανοτητα του να μπαινει στα αδυτα.. η στα λιγοτερο φανερα στοιχεια του βιβλιου ... θα αναρτηθει μεσα στις επομενες μερες μόλις τελειωσει η απομαγνητοφωνηση

Το κείμενο της Τίτσας Πιπίνου στη Δημοκρατική της Ρόδου

ξεφυλλιζοντας...

φωτο Μπούσιος Πάρης
φωτο Μπούσιος Πάρης

φωτο Λ.Ρ

Μοιράσαμε λουλουδια στην παρουσιαση του βιβλιου ...για να προσπαθησουμε να απαντησουμε.. ξεφυλλιζοντας τα -οπως και τα παραμυθια- στο διλημμα μ αγαπα δεν μ αγαπα... Οι περισσοτεροι τα πηραν μαζυ τους χωρις να τα μαδησουν.. αναβαλοντας την απαντηση ισως... η για να κρατησουν φρεσκια την ερωτηση

ετσι το ειχα φανταστει...

φωτο Μπούσιος Πάρης
Ετσι το ειχα φανταστει...Σημειωση της Μαριεττας Πεπελαση πανω σε ενα παραμυθι..το κειμενο της θα ακολουθησει τις επομενες μερες οταν ολοκληρωθει η απομαγνητοφωνηση..καθως το ειπε απο καρδιας...
Ακομη κι αν το ειχα φανταστει εγω ειναι αληθεια δεν το περιμενα οτι η χθεσινη βραδυα θα ηταν τοσο γλυκεια και ομορφη και θα πλεαμε ολοι με τετοια αρμονια...
Ευχαριστώ την Μαριεττα ,τον Σταυρο, την Τιτσα,τον Βασιλη και το Κωνσταντινο που μας χαρισαν τα ομορφα λογια τους χθες βραδυ.

φωτο Μπούσιος Πάρης

Για το απεραντο βλεμμα τους που καθιστα καθε λεξη τοσο γενναιοδωρη και τη τοσο διεισδυτικη ματια με την οποια ειδαν μεσα μου και μου εφεραν ευφορα δακρυα στα ματια.
Τι ειναι αυτο που γενναει τα ευφορα δακρυα και ατιθασα με την υγρη ομορφια τους φτιαχνουν το ποταμι της ζωης;.. Τι ομορφα που το διδασκουν καποιοι αυτο σαν τους χθεσινους συνομιλητες μας. Τι τεραστια παραστεκονται! Ευχαριστω ειναι μονο λεξεις τους αγκαλιαζω λοιπον οσο πιο σφικτα μπορω και νοτιζω τα πουκαμισα τους με δακρυα..πριν τη βροχη..

φωτο Μπούσιος Πάρης

Ευχαριστω πολύ πολύ όλους όσους ήρθαν χθες στην παρουσίαση του βιβλίου και κουβεντιάσαμε για την τολμη,την υπερβαση,τον υπερτατο πονο του ερωτα που μεταμορφωνεται σε αγαπη για τον κοσμο..Ειναι ευλογια να συναντιομαστε ετσι..και να τολμαει ο καθενας τις προσευχες του.. ΅
Ας ειναι καλα ο καθε Χαραλμπης που μας μαθαινει με τον τροπο του ποσο λαμπουν οι χαρες σαν τις αντικρυσεις
Χρωστω δακρυα και αγκαλιες ..εκεινες της ευτυχιας για τις σπανιες συγγενειες
κι ευχαριστω ακομη και για τα πρωτα πρωινα σχολια στο φατσαμπουκ...

Tellos Filis Συγχαρητηρια για την χθεσινή εξαιρετικά συγκινητική παρουσιαση του τοσο μαγικού νεου σας βιβλίου στον Ιανό.

Sofia Strezou Να είσαι καλά και να δημιουργείς με ερωτεύσιμη διάθεση πάντα και να μας ταξιδεύεις...Μια βραδιά μυσταγωγίας στα "παραμύθια" σου...Σ' ευχαριστούμε!!!

Βάσιας Τσοκόπουλος Ωραία η εκδήλωση χτες, Λουκία, και πολύ ωραίο το βιβλιαράκι σου..

ΑΘΗΝΑ ΓΚΡΙΤΖΑΛΑ Πολύ ευχάριστη βραδιά στον Ιανό. Ευχαριστούμε...

Vasilis Sotiropoulos Περάσαμε πολύ όμορφα! Γλυκό φιλί.

Sofia Zissi egw then pira louloudi oute tin efxaristisi na sou milisw estw gia 1'. paramenw omws toso yperifani gia esena koritsaki mou!!

Athina Rikaki MYSTAGOGIA ! MYSTAGOGIA EGINE STON IANO ME AFORMH TO BIBLIO SOY.FYGAN OI ANTHROPOI KAI TAKSIDEPSAN SE KSEXASMENA BATHH THS PSYXHS TOYS.KI AKOYMPHSAN ONEIREMATA KAI TKSIDERMATA FYLAGMENA STA MYXIA TOYSETSI GIA NA MAS POUN:"TON KSERO AYTO TO DROMO ,TON PERPATHSA KI EGO"KI APO KEI O KATHENAS KSANAMPHKE STA FYLAGMENA TAKSIDIA TOY KAI XATHHKE STHN OMORFIA H KAI STON PONO TOYS.MYSTAGOGIA !! AYTO THAYMASA NA GINETAI PROXTES!!!!!!FILIA

Tina Pischitzi ΑΝΤΕ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΠΑΛΙ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΓΓΙΝΗΣΕΙΣ !ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ Η ΨΥΧΟΥΛΑ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΥΣΕ ΣΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ ΜΑΣ ,ΣΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΑΣ !!!ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΛΟΥΚΙΑ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΕΣ ΣΟΥ!!!!!

Christina Koukeli τα διάβασα όλα..είστε καταπληκτική..μεγάλη ευαισθησία στα κείμενα σας..σας ευχαριστω

Marietta Pepelasi
η χαρα της παρουσιασης της Αγαπης κ της Ελπιδας αληθεια της καρδιας μου, Λου μου

Lucia Rikaki
ΑΧ ΑΧ Μαριεττα...τι ωραια και με τοσες ευφορες υγρασιες μας ατ ειπες χθες..Μιλουσαμε πριν λιγο με τον Σταυρο και αυτος ακομη με νωπη μνημη απο τη χθεσινη συναντηση μας συγκινημενος...Αγκαλια ζεστη και δακρυα που νοτιζουν ακομη τα λευκα πουκαμισα..πιο διαπεραστικα και απο τις βροχες καληνυχτα..

Η Τίτσα Πιπίνου γραφει..όταν η Λουκία,μιλά για έρωτα σε τούτο το βιβλίο μιλά για αγάπη. ιστορίες σαν το καλειδοσκοπιο

Η γνωριμία με τα παραμύθια ήταν αρχικά σαν μακροσκελή μηνύματα στο κινητό μου, κατόπιν στην πρώτη-πρώτη τους ακατέργαστη μορφή σαν e-mail στον υπολογιστή μου. Ξέρω ότι, η Λουκία, πολλά τα έγραψε στην απεραντοσύνη της Νότιας Ρόδου, κάτω από τον καυτό ήλιο σε μία βεράντα ξενοδοχείου. Στον υπολογιστή μου εμφανίστηκαν με την δαντελωτή κόκκινη υπογράμμιση σε πολλές λέξεις γιατί από τη βιασύνη της να μη χάσει τον ειρμό, ή να προλάβουν τα δάχτυλα της την έμπνευση, ξεχνούσε τόνους και σύμφωνα, αλλά σε λίγο αυτό δεν είχε πια σημασία γιατί σε συνέπαιρναν και αντιλαμβανόσουν τα διαμαντάκια που έλαμπαν στο κείμενο. Από την πρώτη βιαστική και αποσπασματική τους ανάγνωση διαπνέονταν από τη σοφία που συναντάς στις ιστορίες της Ανατολής. Μπορεί να γράφτηκαν εκεί στη βεράντα στη Νότια Ρόδο, αλλά οι λέξεις, και θραύσματα ιστοριών μαζεύτηκαν από τα ταξίδια της σε χώρες της Ανατολής και αλλού, είμαι βέβαιη.
Διαβάζοντας τα παραμύθια θυμήθηκα με κάποιες ενοχές, μια κουβέντα μας κάποτε που της είπα ότι: ταξιδεύει τόσο γρήγορα από τον ένα τόπο στον άλλο, και οι εντυπώσεις εναλλάσσονται με τέτοιους ρυθμούς, που δεν προλαβαίνει μετά μες την ησυχία της να σκεφθεί το ταξίδι. Φαίνεται όμως ότι αυτό δεν συμβαίνει σε όλους. Τις πληροφορίες για τον κόσμο εκείνη τις παίρνει χωρίς αμφιβολία.
Αν και γνωρίζω πως γράφονται τα κείμενα μπήκα στον πειρασμό να σκεφθώ πως γίνεται ένας άνθρωπος που είναι επιδέξιος με τις μηχανές, που αγαπά το διαδίκτυο και είναι ήδη στο αεροπλάνο για κάπου αλλού πριν κατακάτσει η σκόνη από το προηγούμενο ταξίδι, πως γίνεται λοιπόν, να γράψει αυτά τα παραμύθια λες και στοχαζόταν ολημερίς, σαν Πέρσης σουφής, κάτω από ένα πλατάνι ατέλειωτες ώρες αργίας και δίχως να κάνει τίποτα άλλο.
Κατόπιν, θυμάμαι, οι δυο μας ένα ολόκληρο απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ καθισμένες σε ένα καφέ να διαβάζουμε τα τυπογραφικά δοκίμια και να συζητάμε πάνω σε αυτά. Κάθε νέα τους εκδοχή ήταν καλύτερη από την προηγούμενη, αλλά ωστόσο τα δοκίμια σου δίνουν την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση, πιο σωστά, ότι μπορείς να επέμβεις για να τα βελτιώσεις. Όταν πήρα το βιβλίο πια στα χέρια μου ήταν καλύτερο απ’ ότι το θυμόμουν, με το υλικό στην τελική του μορφή και όλα ζυγισμένα με απόλυτη ακρίβεια χωρίς ούτε μία λέξη να περισσεύει ή να χρειάζεται επιπλέον.
Δεν είναι ένα βιβλίο με αρχή μέση και τέλος αλλά μπορείς να διαβάσεις τις ιστορίες, από το τέλος προς την αρχή, από τη μέση, όπως γράφει και στο οπισθόφυλλο η συγγραφέας του, ή και σκόρπια, ακόμη και σαν I ching χωρίς ωστόσο να χάνεται η εσωτερική ενότητα τόνου και ύφους που τα κάνει αδιαχώριστα στη μνήμη του αναγνώστη.
Τα ονόμασε παραμύθια.
Το παραμύθι είναι το μόνο είδος που διακηρύσσει ότι λέει ψέματα από την αρχή ως το τέλος. Το ξέρεις ήδη ότι θα ακούσεις ψέματα ή το λιγότερο υπερβολές. Ωστόσο τα παραμύθια είναι το είδος του λόγου που πάντα μιλούσαν για τα πρωταρχικά και τα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου.

Στα παραμύθια της Λουκίας, όπως ακριβώς και στις ταινίες και τις φωτογραφίες της, υπάρχουν παιδιά, άγγελοι που ακουμπούν τα φτερά τους πλάι στο κύμα όταν αποκοιμούνται κουρασμένοι στην άμμο, κυρίως κάθε είδους άγγελοι, και τα έντονα χρώματα της φύσης κάτω από τον ήλιο του μεσημεριού. Κυρίως όμως η αναζήτηση της αγάπης, κι αν υπάρχει είναι ένα και το αυτό. Έτσι γίνεται ένας άξονας, ένας κοινός πυρήνας για όλα τα παραμύθια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όχι ο έρωτας, ο εγωιστικός, ο κτητικός, ο ανταγωνιστικός, αλλά απλά και μόνο αυτό που εννοούμε με τη λέξη αγάπη. Ακόμη και όταν μιλά για έρωτα σε τούτο το βιβλίο μιλά για αγάπη.
Όλα αυτά δηλαδή που χαρακτηρίζουν την αισθητική, τους προβληματισμούς και τις εμμονές της, θα μου επιτρέψει να πω. Είναι όμως οι εμμονές που δημιουργούν την τέχνη, χωρίς αμφιβολία. Όπως ακριβώς συνέβη και στο προηγούμενο βιβλίο της το «Κράτησε με».
«Η φραντζόλα» είναι ένα παραμύθι που καθρεφτίζει όλη την παράνοια και τον τρόμο του πολέμου ή καλύτερα τη σκληρότητα που αναδύεται ύπουλα όταν δεν την περιμένεις από τον πανικό να γλυτώσουμε με κάθε τρόπο το τομάρι μας.
Ένα παιδί κλαίει ακατάπαυστα από την πείνα μέσα στο καταφύγιο όπου έχουν κρυφτεί άνθρωποι για να σωθούν από τον εχθρό όπου έχει εισβάλει. Το παιδί θέλει τη φραντζόλα. Αρχικά η μάνα την έκοψε στα δύο και του έδωσε τη μισή, αλλά όταν το παιδί συνέχισε το κλάμα γιατί την ήθελε ολόκληρη και όχι μισή, εκείνη την έραψε με βελόνα και κλωστή. Όταν το παιδί συνέχισε να κλαίει γιατί δεν την ήθελε ραμμένη, οι άνθρωποι όχι απλά δεν ένιωσαν καμία τρυφερότητα εκείνη τη στιγμή, στο κάτω-κάτω δεν είναι παρά ένα παιδί που πεινάει, αλλά το μισούν γιατί το κλάμα του θα τους προδώσει. Η λέξη «φραντζόλα» είναι μια από αυτές τις ωραίες λέξεις, τις βαριές σε σημασία λέξεις. Σε όλη τη ιστορία της ανθρωπότητας το ψωμί παίζει κάποιο ρόλο. Στην ιστορία της «φραντζόλας» όμως το ψωμί θα σκοτώσει το παιδί τελικά. Εδώ δεν συμβαίνει αυτό που λέμε θυσία στον πόλεμο με το να προσφέρει κάποιος τη ζωή του για να σώσει τους άλλους, τίποτα το ηρωικό, απλά γίνεται ο θάνατος σου η ζωή μου. Είναι η μάνα που πνίγει το παιδί πάνω στην αγωνία της. Και είναι ένας θάνατος πιο τραγικός, πιο τρομακτικός από έναν κανονικό θάνατο γιατί προκαλείται από τη μάνα, αλλά ταυτόχρονα και ένας θάνατος άσκοπος και παράλογος γιατί ο εχθρός δεν πλησίασε ποτέ το καταφύγιο.

Στα περισσότερα παραμύθια οι ήρωες δεν έχουν ονόματα, αλλά είναι «το κορίτσι που ήταν όμορφο σαν την αυγή», «ο ιππότης του κάστρου», «ο χαρούμενος άνθρωπος», «ο κυβερνήτης που ονειρεύεται τα ταξίδια του», «ο άνδρας» γενικότερα, «η γυναίκα» ή «το παιδί». Αν υπάρχουν ονόματα αυτά είναι η Διαλεκτή, η Φωτεινή, ο Ρου, ο Μο, ή ο Άγγελος, που κρύβουν ένα συμβολισμό.
Δεν κατονομάζεται ο τόπος, ούτε καθορίζεται ο χρόνος, αλλά δημιουργεί μια ατμόσφαιρα όπου επικρατούν ο συμβολισμός και η ποιητική διάθεση. Έτσι αυτά μπορεί να συμβαίνουν εδώ, ή στην Ανατολή, στη Δύση ή οπουδήποτε μπορεί να σκεφθεί κανείς. Μπορεί να μιλά για το τώρα ή μπορεί να μιλά για το παρελθόν. Δεν έχουν τόπο και δεν έχουν χρόνο. Πολλές ιστορίες είναι σαν το καλειδοσκόπιο. Όπως αυτή με τον μαγικό καθρέφτη που είναι από τις ωραιότερες. Ο καθρέφτης για τους ανθρώπους είναι ακόμη ένα άγνωστο αντικείμενο που λειτουργεί μαγικά αφού δε γνωρίζουν ότι καθρεφτίζονται οι ίδιοι. Έτσι ο άνδρας σε αυτόν βλέπει τον νεκρό πατέρα του νέο και μετανιώνει που τον παραμέλησε, η γυναίκα του αυτήν που νομίζει ότι την απατά ο σύζυγος, ενώ η γριά μάγισσα που έρχεται να τους λύσει τη διαφορά βλέπει μια γριά!
Στη «Χιονάτη» η μητριά συνομιλεί με τον καθρέφτη και ο καθρέφτης είναι ένα μαγικό στοιχείο μες τις αμφισημίες του, εδώ δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να προβάλλει τις ενοχές και τους φόβους τους, είναι δηλαδή στοιχείο ψυχολογικό.

Κλείνοντας θα πω ότι έχεις την αίσθηση ότι οι ιστορίες δεν τελειώνουν στην τελευταία τους λέξη, αφήνοντας ξεκρέμαστη τη συνέχεια. Τίποτα δεν είναι οριστικό και τελεσίδικο και μπορείς να το συνεχίσεις εσύ ή να το ερμηνεύσεις όπως θες ανάλογα με τη διάθεση σου κάθε φορά.
Σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων που στην ερώτηση της κάμπιας: «Ποια είσαι;» απαντάει: «Δεν ξέρω, κύριε. Ξέρω τουλάχιστον ποια ήμουν όταν ξύπνησα το πρωί, αλλά νομίζω πως έχω αλλάξει πολλές φορές από τότε».
Στο παραμύθι «Η αυτού εξοχότης» ο κυβερνήτης της χώρας δεν θυμώνει όταν ο ξακουστός δάσκαλος που ζει στη γειτονική πολιτεία απορρίπτει την πρόσκληση του επειδή στο μπιλιέτο της πρόσκλησης αναγράφονται όλοι οι τίτλοι του κυβερνήτη. Ούτε θα μάθουμε ποτέ τι ήθελε να ρωτήσει τον σοφό δάσκαλο και τι απαντήσεις θα πάρει, όταν τελικά τον δεχτεί. Μπορούμε να σκεφθούμε ότι θέλουμε.
Τίτσα Πιπίνου
το κειμενο και οι φωτο απο την παρουσιαση στον Ιανο Δευτερα 12 Οκτωβριου
Μοιράσαμε λουλουδια στην παρουσιαση για να απαντησουμε ξεφυλλιζοντας τα -οπως και τα παραμυθια- στο διλημμα μ αγαπα δεν μ αγαπα...

Παρουσιαζουμε το βιβλιο σημερα Δευτερα 12 Οκτωβριου στο βιβλιοπωλειο Ιανος Σταδιου Αθηνα

Δευτερα 12 Οκτωβριου στις 6 το απογευμα

παρουσιαζουμε στο βιλιοπωλειο Ιανος ,Σταδιου, το βιβλιο

Παραμυθια της ΑΓΑΠΗΣ και της ΕΛΠΙΔΑΣ.

Θα μιλησουν οι

Τιτσα Πιπινου συγγραφεας

Μαριεττα Πεπελαση συγγραφεας,ψυχολογος

Βασιλης Ρουβαλης συγγραφεας δημοσιογραφος

Κωνσταντινος Κωνσταντοπουλος Σκηνοθετης ηθοποιος

και ο Σταυρος Μπενος

Λέξεις,αιώνιοι έρωτες,φύση, χρόνος και χώρος που υφίστανται όπως στις ουτοπίες.

Χωρίς να αντιμάχονται τη ζωή και την ομορφιά αλλά μαζί τους σύμμαχοι στο μακρινό ταξίδι των ονείρων.Στην ρήξη των δεσμών και στην απελευθέρωση

links with thanks

http://agrimologos.com/2009/10/06/6oct09/

http://kulturosupa.pblogs.gr/2009/10/paramythia-ths-agaphs-ths-elpidas-neo-biblio-ths-loykias-rikakh-.html#c522757c2819644?1254915802

http://www.booksinfo.gr/booknews/press/2009/13/index.html

http://www.e-mythos.eu/gr/index.php?option=com_content&task=view&id=230

http://www.gossip-tv.gr/story/12915/loukia-rikake-apo-skenothetes-poietria

http://camerastyloonline.wordpress.com/2009/10/12/paramythia_tis_agapis_kai_tis_elpidas_ianos_12_10_2009_20-00/

http://www.sfinaki.gr/index.php?ind=news&op=news_show_single&ide=9125

ετσι λένε εκεινοι που κοιταζουν τα αστρα..για τον Αρη..που ναι πλανητης κοκκινος κι εχει ονομα πολεμιστη

ετσι λένε εκεινοι που κοιταζουν τα αστρα..για τον Αρη..που ναι πλανητης κοκκινος κι εχει ονομα πολεμιστη..Απο το παραμυθι Δυο Φεγγαρια σελ 125 ..Απο το ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 11 Οκτωβριου 2009

Μεγάλοι ερωτες που διαρκούν για πάντα..Με ήρωες τις ψυχές των μαγικών πλασμάτων..Ο χρόνος και ο τόπος χάνουν την ισχύ τους

Ο χρόνος και ο τόπος χάνουν την ισχύ τους.
Καταλύονται ως δευτερευουσες δυναμεις μεσα σε ενα περιβάλλον που καθορίζεται απο την ψυχη που μπορεί να αλλάξει ανάλογα κάθε σύμβαση που επιτάσσουν οι κανόνες και η λογική.Είναι ο χωροχρόνος των παραμυθιών που άγγιξε η Λουκάι Ρικάκη με το νεο της βιβλιο Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας
Η συγγραφέας άδραξε το υλικό τών μύθων.
Και αφηγείται μέσα απο τις ιστορίες της μεγαλους ερωτες που διαρκουν για πάντα.
Υμνεί τη ζωή και τη φύση.
Και ανακαλύπτει ομορφιά εκεί που θέλει μάτια εξοικειωμένα να την εντοπίσεις.
Ενα βιβλιο ταξιδιαρικο γεμάτο συγκινηση.Ιστορίες φτιαγμενες απο χαρμολύπη.
Παρηγορούν και αγκαλιάζουν σαν χάδι τρυφερό τον αναγνώστη.
Με ήρωες τις ψυχές των μαγικών πλασμάτων τους κινούνται στη χώρα των αρχέτυπων Εφημεριδα Εξπρες 5 Οκτωβριου 2009