Ο Βασίλης Ρούβαλης γράφει..το παραμύθι της ζωής καλείται ο καθένας να το ζήσει κατά βούληση,να το απολαύσει έως το μεδούλι

Η ίδια η ζωή είναι ένα παραμύθι. Ή αλλιώς, το παραμύθι της ζωής καλείται ο καθένας μας να το ζήσει κατά βούληση, να το εμπεδώσει ως πραγματικότητα, να το απολαύσει έως το μεδούλι διότι, πώς αλλιώς, κάθε παραμύθι έχει μιαν αρχή κι ένα τέλος.
Τα παραμύθι, από την άλλη πλευρά, έχει το χάρισμα της αναμονής, της προσδοκώμενης εξέλιξης, της αίσθησης ότι το τέλος τους θα είναι αίσιο.
Αυτό που ο καθένας μας αποτυπώνει στον νου του ως παραμύθι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αφήγηση με φανταστική υπόθεση, με πρόσωπα και σκηνικό πλαίσιο που δεν περιέχεται στη ζωή μας αλλά ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή χωρίς να το παραδεχόμαστε, προτιμούμε να το βιώσουμε ωσάν να είμαστε πρωταγωνιστές ή ακόμη να συνδράμουμε στην εξέλιξη του μύθου σαν να συνέβαινε αυτή η εξέλιξη ρεαλιστικά. Τα παραμύθια είναι πολλά στο συνόλό τους, και είναι πάντοτε ευπρόσδεκτα στους ακροατές ή τους αναγνώστες τους. Θυμίζουν τα παιδικά χρόνια, οικογενειακές στιγμές ή αγαπημένους συγγενείς που άγγιξαν τις πιο τρυφερές στιγμές εκείνων των ηλικιών και γι’ αυτό παραμένουν χαραγμένες στη μνήμη.
Τα παραμύθια δικαιολογούν το συλλογικό ασυνείδητο, εάν το καλοσκεφτούμε: η υπόθεσή τους είναι απλή έως απλοϊκή, αλλ’ ωστόσο προβάλλει πάντοτε σοβαρές πτυχές του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου, προπαγανδίζει αντιλήψεις, επιβάλλει κοινωνικές συμπεριφορές, προωθεί συγκεκριμένες έννοιες γύρω από το εγώ και το εσύ. Είναι πάντοτε η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος της ζωής μας…
Σ’ αυτό το πνεύμα έχουν γραφτεί και τα παραμύθια της Λουκίας Ρικάκη.

Δεν μου έχει αποκαλύψει τις βαθύτερες επιδιώξεις της, όσον αφορά τις συγγραφικές της πέραν των σκηνοθετικών, όμως είναι διάχυτη η αίσθηση που απορρέει από την ανάγνωση αυτών των μικρών –και ενίοτε πολύ σύντομων- ιστοριών της ότι επιδιώκει να οδηγήσει τον αναγνώστη της σε μια σειρά προσωπικών, λογοτεχνικά διατυπωμένων, θέσεων: τι είναι η αγάπη και τι η ελπίδα; Πώς θα καταφέρει κάποιος να συνυπάρξει με τον εαυτό του και θα προσφέρει «γη τε και ύδωρ» για το μεγάλο στοίχημα της ζωής; Ο στόχος επιτυγχάνεται… Η συγγραφέας αφήνεται να παρασυρθεί και η ίδια από την πνοή και το κύλισμα της «υπόθεσης», το ύφος της έχει διακυμάνσεις αποτυπώνοντας άλλοτε τη χαρωπή, αισιόδοξη εντύπωση του κόσμου κι άλλοτε τον στοχασμό και τον αναστοχασμό, τον προβληματισμό και το σχόλιο για το γίγνεσθαι τόσο για τους ήρωες όσο και για τους αναγνώστες της.
Ισως θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και διηγήματα είτε αφηγήματα – το ζητούμενο όμως είναι σε κάθε περίπτωση ο αναγνώστης να μην προβεί σε μια γραμμική ανάγνωση, δηλαδή να μην περιοριστεί στην κατά σειρά παρακολούθηση των ιστοριών αλλά να έχει τη δυνατότητα (ετούτο είναι ένα υβρικό στοιχείο, που αξίζει την προσοχή) να ανοίξει σε τυχαία σελίδα το βιβλίο και να μπορέσει να αποκομίσει το ελάχιστο αναγνωστικό κέρδος, να νιώσει πως η συγκεκριμένη αφήγηση είναι η πρώτη…
Υποθέτω ότι αυτές οι ιστορίες αγάπης και ελπίδας είναι μόνον η αρχή – εάν υπάρξει συνέχεια, δηλαδή μια σειρά με παραπλήσια θεματική σε κάθε τόμο, θα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον εκδοτικό πρόταγμα.
Αλλωστε, ας μην το ξεχνάμε, αυτό που ονομάζουμε όλοι, λίγο-πολύ, καθημερινότητα στην εποχή μας, έχει τόσο μα τόσο ανάγκη κι από ένα παραμύθι για να μπορέσει να γίνει πιστευτή αλλά και, κυρίως, υποφερτή…

φωτο του Αντώνη.. Antonis www.antonisphotography.com http://www.flickr.com/photos/antonisphotography/sets/72157622489047361/