Η Μαριέττα Πεπελάση λέει για το βιβλίο... Με τα παραμύθια της η Λουκία, δημιουργεί έναν άλλο χρόνο, έναν άλλο τόπο, μια άλλη αγάπη για τον κόσμο

Με το βιβλίο πέρασα καταπληκτικές στιγμές
Η Λουκία ήρθε να πει πράγματα,με ένα ωραίο τρόπο, με πάρα πολύ όμορφες εικόνες, με σύμβολα καταπληκτικά και την ευχαριστώ γιατί έχω τώρα μια καλύτερη παρέα, σε αυτά που σκέφτομαι και αισθάνομαι
Έτσι το είχα φανταστεί όταν είδα τον τίτλο του βίβλου είπα ωπ εδώ κάτι γίνεται...
Θα ξεκινήσω με αυτό που γράφει στην αρχή η Λουκία
Είναι αλήθεια της ζωης τα παραμύθια;
Το κειμενο που ακολουθει ειναι η απομαγνητοφώνηση των λόγων της Μαριεττας..,απο την παρουσιαση στον Ιανο
Με έκανε πολλές ώρες να αναρωτηθώ γιατί ξεκινάει έτσι. Τι είναι αυτό που την κάνει να μιλήσει για της αγάπης τα φεγγάρια και του πάθους τα σκοτάδια;
Σκέφτηκα ότι η σελήνη είναι κάτι θυληκου γένους είναι κάτι που έρχεται και φεύγει είναι κάτι που δεν είναι σταθερό που μπορεί να είναι και άπιαστο είναι ένα ονειρικό κομμάτι της ζωης και από την άλλη του πάθους τα σκοτάδια τι θέλει να πει Και βέβαια και η νύχτα βεβαία ακούγεται και αυτή γένους θυληκου αλλά το πάθος μου βγηκε πιο πολύ μια αντρική ιδιότητα κάτι που είναι σκοτεινό υπάρχει όλη αυτή η ορμή σε ένα αντρικό κορμί πολύ διαφορετικό από ένα γυναικείο και από την πρώτη της κιόλας φράση αρχίζει να σηματοδοτεί τι γίνεται ανάμεσα σε έναν άντρα και σε μια γυναίκα και ότι αυτό είναι μια ενωτική δύναμη που ενώνει τους πάντες. Λέει στο οπισθόφυλλο ότι μπορείς να διαβάζεις το βιβλίο ακατάστατα εγώ δεν το καμα αυτό αλλά κρατώντας και κάποιες σημειώσεις. Διάβαζα το βιβλίο με τη σειρά και ανακάλυψα ότι το βιβλίο αυτό έχει μια καταπληκτική ραχοκοκαλιά. Αυτό είναι το πάτημα του μια στερεη βάση που μπορεί να σε κάνει να διαβάσεις μια μπρος μια πίσω μια στη μέση Η πρώτη ματιά είναι εκεί στην ιστορία με τις σβούρες, στην πρώτη ιστορία, όπου αναγνωρίζεται η αλήθεια μέσα σε ένα ζευγάρι Τόσο του ενός εαυτού όσο και του αλλού. Αν πραγματικά αναγνωρίσεις αυτήν την αλήθεια, τότε τα πράγματα μπορεί να προχωρήσουν και τότε οι άνθρωποι μπορούν να χορέψουν μαζί τον χορό της ζωης, τον χορό του έρωτα, τον χορό της αλήθειας
Επομένως το πρώτο κομμάτι είναι η πρώτη ματιά είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να ενωθούμε με έναν άλλον, γιατί κάτι μας υπόσχεται κατι τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για τον άλλον Μετά ένα άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι που πιάνει σε μιαν άλλη ιστορία της, τον φόβο μέσα στη σχέση.

Όταν πρωτογνωρίζουμε έναν άνθρωπο μας είναι τελείως άγνωστος είναι σαν να παίζουμε μια ρώσικη ρουλέτα γιατί ο φόβος κυριαρχεί αλλά όλο αυτό της πρώτης ματιάς, της πρώτης έλξης που νοιώθουμε για αυτό το πρόσωπο μπορεί και παραμερίζει κάπως τον φόβο και λέει μέσα σε αυτήν την ιστορία όταν ήρθα εδώ φοβόμουν πολυ τη μοναξιά και λέει η κοπέλα κι έγω φοβάμαι
Αυτό για μένα ήταν καταπληκτικό, γιατί το να μπεις μέσα σε μια σχέση ομολογώντας τους φόβους σου... νομίζω ότι από εκεί και πέρα μπορείς να μιλήσεις ..κι'ότι αυτή η σχέση ....θα έχει μια αληθινή και ουσιαστική εξέλιξη
Και μέσα σε άλλες ιστορίες η Λουκία μιλάει για αυτό το εγώ μιλάει για έναν εγωισμό που έχουμε οι άνθρωποι και θέλουμε να δείξουμε δυνατοί μέσα στις σχέσεις μας. Μπαίνοντας μέσα σε μια σχέση οφείλεις να σπάσεις αυτό το τσόφλι του εγώ διαφορετικά σχέση δεν γίνεται ..Καμιά φορά κάνω τα χέρια μου έτσι.. και λέω στους ανθρώπους εάν δεν συγκρουστείτε, αν δεν σπάσει το τσόφλι του εγώ, σχέση δεν μπορεί να γίνει. Τους ενθαρρύνω να μη φοβούνται τη σύγκρουση αλλά απεναντίας να μάθουν να την χειρίζονται σωστά για να μπορέσουν να πάνε παρακάτω Σε άλλη ιστορία μιλάει για το παρόν που είναι η αιωνιότητα
Αυτό το ξεχνάμε και ιδιαίτερα μέσα στο πολιτισμό που ζούμε σήμερα και είμαστε όλο σχέδια τι θα κάνουμε συναντάς έναν άνθρωπο και δεν σε ρωτάει πως είσαι σε ρωτάει τι κάνεις τι φτιάχνεις τώρα. Δηλαδή όλη μας η έννοια είναι τι κάνει ο άλλος πότε δεν σκύβουμε να πούμε πως είσαι τώρα
Και έρχεται η Λουκια με την ιστορία της να μας πει ότι αυτό που έχει σημασία είναι το παρόν και πως είσαι μέσα στο παρόν πως αισθάνεσαι μέσα στο παρόν. Και ότι ειναι μύθοι αυτα που λένε τα ζευγάρια... θα σε αγαπώ πάντα θα είμαστε μαζί για πάντα. Πιο τρομακτικό πράγμα από αυτό δεν υπάρχει! Σημασία έχει να σκεφτείς ότι σε αγαπώ τώρα Και η Λουκια αυτό μας λέει ότι σημασία άμεσα στις σχέσεις μας τόσο στο ζευγάρι όσο και στις φιλίες όσο και σε αυτό που κάνουμε εδώ όλοι μαζί τώρα. Σημασία έχει να είμαστε παρόντες εδώ τώρα σε αυτό που κάνουμε όλοι μαζί.
Χειρίζεται και ένα άλλο πολύ μεγάλο θέμα αυτό μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση την απιστία και αυτό ξέρετε ότι βασανίζει πάρα πολύ κόσμο γιατί τα διαζύγια είναι πάρα πολλά και συνεχώς έχουμε γάμους που διαλύονται μέσα σε τρία χρόνια Μέσα από την ιστορία της που μιλάει για μια οικογένεια και για έναν άντρα που μέσα στη θάλασσα βρήκε την αγαπημένη του. Εκει σκέφθηκα το εξής, για την οικογένεια.. Μπορεί να έχουμε ξεκινήσει με ωραίες σκέψεις και ωραία όνειρα για τη σχέση μας έρχεται λοιπόν η οικογένεια και βοηθά ο ένας σύντροφος τον άλλον να μεγαλώσει τα παιδιά του. Και βέβαια αυτό για μια γυναίκα μπορεί να είναι ασφάλεια και αίσθηση σιγουριάς,γιατί έχει τον άντρα της, έχει τα παιδιά της, έχει τη συνέχεια της, αλλά για τον άντρα είναι έτσι τα πράγματα

Και μέσα σε αυτή την ιστορία..της Λουκίας ο άντρας βρίσκει τον χαμένο συναίσθημα του που πολλές φορές χάνεται στην καθημερινότητα μιας οικογένειας, το βρίσκει σε μια κοπέλα που βγαίνει μέσα από τη θάλασσα .Η θάλασσα είναι το συναίσθημα μας είναι το υγρό στοιχείο. Κάποια στιγμή λοιπόν δεν μπορεί να λέει πια ψέματα στη γυναίκα του και της το λέει και φεύγει και μπαίνει πια μέσα στη θάλασσα.
Μου έκανε εντύπωση πως η Λουκια με τέτοιο τρυφερό τρόπο βάζει την απιστία και τον χωρισμό μέσα στο ζευγάρι στηρίζοντας όμως την πλευρά του ανδρός ο οποίος ειλικρινά συνθλίβεται τόσο μέσα στο χώρο εργασίας . Μπορεί παλιά να υπήρχαν οι νόρμες και άλλες καταστάσεις που τους κρατούσαν πολλές φορές υποκριτικά μέσα στις σχέσεις, άλλα σήμερα αυτά δεν υπάρχουν. Θεωρώ ότι ένας άντρας, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά ενδιαφέρεται να βρει τον συναισθηματικό του κόσμο και την ψυχή του μέσα σε μια σχέση και αυτό στις ιστορίες της Λουκιας έρχεται και ξανάρχεται. Το ότι δηλαδή η γυναίκα που είναι ένα σύμβολο, μια Βεατρικη και ο άντρας μεσα από αυτήν ψάχνει να βρει το κομμάτι εκείνο του εαυτού του που δεν έχει ολοκληρωθεί, που δεν έχει βρει το αληθινό ολόκληρο του εαυτού του.
Όλοι λένε βρήκα το άλλο μου μισό και εγώ λέω ότι αν βρεις το άλλο σου μισό δεν κάνουμε τίποτα σημασία έχει να βρεις το άλλο σου ολόκληρο και τελικά το κατεστραμμένο του ολόκληρο είναι ο μισός του κόσμος Εχει μια άλλη ιστορία που μιλάει για εαυτό το απαγορευμένο συναίσθημα στους άντρες

Ο χαρούμενος άνθρωπος έπρεπε να φαίνεται πάντα χαρούμενος
Το βλέπετε και στη ζωή μας όταν μπαίνουμε σε ένα χώρο πρέπει πάντα να δείχνουμε δυνατοί και ότι είμαστε καλά και αυτό είναι πολύ πιο ισχυρό στους άντρες δηλαδή θέλουμε οι άντρες να φαίνονται χαρούμενοι και δυνατοί.
Κι έρχεται κάποια στιγμή στην ιστορία της αυτός ο ανθρώπος κλαίει κι εκεί ακούγεται κάτι πάρα πολύ τρυφερό όπου του λέει η γυναίκα «Όμορφος είσαι σαν τη ρωγμή της ψυχής σου» Πως δηλαδή μια γυναίκα που έχει πραγματικά ερωτευτεί έναν άντρα και τον έχει αγαπήσει μπορεί να τον δεχτεί και με τις ρωγμές του και με τις αδυναμίες του και με τα βάσανα του.

Αλλού βλέπει και πέρα από το ζευγάρι, πιάνει το θέμα του θανάτου κάτι που είναι ένα ταμπού Στην εποχή μας φτάσαμε στο σημείο και στην Ελλάδα να μακιγιάρουμε και τους νεκρούς Δηλαδή το θέμα των γερατειών και του θανάτου ο πολιτισμός μας προσπαθεί να το ξορκίσει Το θέμα του θανάτου είναι ταμπού
Όμως η Λουκία το τολμάει μέσα από τα παιδιά. Πιάνει θαρρώ τη παιδική μας ψυχή, που βεβαίως φοβάται, αλλά έχει την τόλμη να δει και πέρα από το θάνατο κι αυτό πως; Μέσα από τα μάτια ενός ζωγράφου ο οποίος πηγαίνει στα νεκροταφεία και ζωγραφίζει τα πρόσωπα των ανθρώπων όπως φαντάζεται ότι θα ήσαν .

Μας μαθαίνει η Λουκία να μην φοβόμαστε τον θάνατο κι ότι κι αυτός μεσα από την τέχνη, μέσα από τη προσέγγιση, πέρα από τα πεπερασμένα όρια αυτής της ζωής ,μπορεί να είναι ένα κομμάτι της ίδιας της ζωής Ενα άλλο πράγμα που με βασάνισε πολύ είναι το θέμα του πατέρα, που βρίσκεται σε μια ιστορία που την λέει Το κοχυλι
Εκεί ο πατέρας ψαρεύει και αφήνει το μικρό του αγόρι να παίζει με τα κοχυλια της θάλασσας με τις πέτρες και κάθεται μοναχό του το αγόρι ,με τις ώρες και παίζει .Αλλά κάποια μέρα ο πατέρας δεν γυρίζει πνίγεται, χάνεται, δεν ξέρουμε τι συμβαίνει και το αγόρι το καταλαβαίνει μέσα από τη φύση μέσα από τα χρώματα μέσα από τα κοχυλια και φτάνει στο σημείο τελικά να αποδεχτεί το γεγονός με έναν εκπληκτικό τρόπο, Αποδέχεται το παιδί κι αναγνωρίζει την επιθυμία του πατέρα του, την επιθυμία του αλλού, να φύγει όπως θέλει, Το λέω αυτό γιατί είναι τραγικό- δεν ξερώ αν έχετε πάει στα νοσοκομεί- δεν επιτρέπουν στον άνθρωπο να φύγει, Κάνουν ότι μπορούν προσπαθώντας να τον κρατήσουν στη ζωή, Μέσα από το φόβο του θανάτου μέσα από την κατανάλωση υλικών και φαρμάκων.
Η Λουκια τολμά να μας πει αφήστε μας να φύγουμε όπως θέλουμε και αυτό μέσα από την παραδοχή του παιδιού προς τον πατέρα, δίχως θυμό, δίχως κακία, δίχως γιατί. Πολλές φορές όταν χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο, λέμε γιατί με άφησες ;
ολες οι φωτο ως εδω ειναι του ΑΝΤΩΝΗ .. Antonis www.antonisphotography.com http://www.flickr.com/photos/antonisphotography/sets/72157622489047361/

και απο εδω και κατω του Παρη Μπουσιου

Μετά μας μιλάει για τον κήπο του παππού, μας μιλάει για την σοφία της μεγάλης ηλικίας, η οποία έχει γνωρίσει χίλια δυο πράγματα, έχει κάνει παρά πολλά στη ζωή και φτάνει να δει τη ζωή μέσα από τη γαληνή της μεγάλης ηλικίας και της σοφίας που έχει η μεγάλη ηλικία .Στα ωραία λοιπόν φυτά που έχει, σε έναν υπέροχο κήπο, ο παππούς βλέπει το φως, ακούει τα πουλιά τα δέντρα Αλλά κάποιοι το ζήλεψαν αυτό, ζήλεψαν αυτή τη σοφία και αυτή την ευτυχία του παππού, και έκαψαν τον κήπο κι έμειναν μόνο κάτι ρολόγια σαν σύμβολο μνήμης
Θυμάμαι μια γιαγιά μου που λέγε «Πρόσεχε παιδί μου το Θείον είναι φθονερό» μου θύμισε αυτή τη φράση . Καμιά φορά όταν είμαστε πολύ ευτυχισμένοι κι όταν έχουμε ένα καθαρό και ξάστερο στόχο υπάρχει πάντα το κακό που παραμονεύει και είναι έτοιμοι να μας καταστρέψουν όχι μόνο εμάς αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό

Όλες οι ιστορίες είναι πάρα πολύ βαθιές και ουσιαστικές και τα σύμβολα είναι πάρα πολύ δυνατά και πρέπει πραγματικά να σκύψεις πάνω από κάθε εικόνα που δείχνει η Λουκία πάνω από κάθε ιστορία για να μπορέσεις να το αποκωδικοποιήσεις γιατί βεβαίως το ακούς το παραμύθι και σου λέει πάρα πολλά πράγματα. Καλό είναι να μπορεί κανείς να εκβαθύνει στα σύμβολα στις εικόνες και όλο αυτό είναι με πολύ μεγάλο πλούτο μέσα στο βιβλίο της Λουκιας.
Είναι σαν τη Λουκία που πραγματικά βλέπει έναν κόσμο μαγεμένη συνεχώς από το τι βλέπει γύρω της και αυτό το βλέπουμε μέσα σε κάθε ιστορία. Κάτι που μ άρεσε πολύ ήταν τα ψαροκουλουρα. Μια γυναίκα τρώγει από αυτά τα κουλούρια και λέει αυτά τα κουλούρια είναι σαν να σου δίνουν ζωή και αναρωτιέται κανείς γιατί η Λουκια μας μιλάει για τα ψαροκουλουρα και μιλάει για τροφή και μιλάει για την τροφή που έχει αγάπη μέσα της Γιατί αυτός όταν πλάθει το κουλούρι εκείνη την ώρα δίνει ζωή και στον ίδιο και στους άλλους γύρω του
Και φτιάχνει τα κουλούρια στο σχήμα ψαριού γιατί έχει δώσει ζωή σε ένα ψαρί
Και ελάτε στο σήμερα ..γιατί η Λουκια γραφεί αυτό το κείμενο σήμερα;
Μάθαμε πια να τρώμε έτοιμη τροφή ,πληρωμένη. Και αυτό που είχαμε παλιά, με την τροφή που ήταν μια ένδειξη υπέρτατης αγάπης, γιατί ήταν μια συνεργασία, όλο και στερεύει και κανείς πια δεν θέλει να μαγειρεύει.

Σε μια άλλη ιστορία πάλι λέει για την αγκαλιά για τα δέντρα. Θέλανε να κόψουν κάποια δέντρα και οι άνθρωποι πήγαν να τα αγκαλιάσουν για να τα προστατεύσουν. Μέσα από αυτή την ιστορία λέει η Λουκια η αγκαλιά έχει σημασία φροντίζει να διώχνει τον φόβο μακριά. Δεν αγκαλιαζόμαστε οι άνθρωποι πια κάνουμε κάτι ψευτοαγκαλιες κάτι φιλιά άνευ σημασίας αλλά δεν υπάρχει σχέση. Είναι η επιθυμία της συνεύρεσης αλλά δεν το τολμάμε και η Λουκία μέσα από αυτό το βιβλίο αυτό μας λέει μην φοβάστε την αγάπη ,μην φοβάστε την αγκαλιά Μην φοβάστε την ελπίδα. ότι μπορεί να συμβαίνει αυτό.
Στο ρούχο από φως Ένας άντρας τυχαία κλέβει το ρούχο ενός αγγέλου. Και ο άγγελος κλαίει και ο άντρας το βλέπει κι έτσι αποκτά συνείδηση και επιστρέφει το ρούχο.Έχει ενοχές
Θέλω να πω ότι πολλές φορές βλέποντας τον πόνο του αλλού και τη στεναχώρια του αλλού για αυτό που του κλέψαμε.. για το ρούχο του που του κλέψαμε, το ρούχο της ψυχής του , μπορούμε να δούμε και να έχουμε αυτή την ευαισθησία ..πραγματικά μπορούμε να αποκτήσουμε μέσα από τις ενοχές μας, συνείδηση και από εκεί και πέρα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Λέει στο οπισθόφυλλο ότι με τα παραμυθία ξεγελάς τον χρόνο Θέλω να πω ότι με τα παραμυθία αυτά δεν ξεγελάς τον χρόνο παύεις να τον σκέφτεσαι παύεις να τον φοβάσαι

Με τα παραμυθια της η Λουκια δημιουργεί έναν άλλο χρόνο, έναν άλλο τόπο, μια άλλη αγάπη για τον κόσμο