Για ποιους ειναι τα παραμυθια???;;;;

Τι λετε τα παραμυθια ειναι για μοναχικους??????????????? Τα παραμυθια θελουν αντοχη λεει η Μαρια ..και πιστη λεω εγω. Μαλλον ειναι για επιλεκτικους και λιγο μοναχικους λεει η Μαρια που τις αρεσε ο Μαγικος Καθρεφτης και ο Χορευτης απο το βιβλιο... λεει ... ... Λες?... λεω ....Λεω ..λέει!! τα παιχνιδια με τις λεξεις ειναι παντα καλυτερα..Στην υγεια μας λεει...Πινει Σεμέλη Πινω τσικουδιά ρεθυμνιωτικη..ειμαι πτωμα αυριο ταξιδευω και εχω γυρισει απο το Κομεντυ Κλαμπ..πτωμα χαμογελαστο
Η Μαρια θελει να νικησει τον Μορφεα που στεκεται στην πορτα και μου απλωνει το μεγαλο λευκο του σεντονι...δελεαστικο... Εβαλα πανω και μια κοκκινη καρδια να συντροφευει...Χαμογελαστη καρδια Να συντροφευει τον υπνο..πριν απο το ταξιδι.. Μαρια ενταξει θα πω στον υπνο ενα παραμυθι στο αυτι ψυθιριστα..Μαρια ασε με να παω να κοιμηθω..Τι λετε τα παραμυθια ειναι για μοναχικους??????????????? Ολο αυτο εγινε στο Φατσαμπουκ πριν από λιγο και να οι πρωτες απαντησεις
Despoina Tsakiri τα παραμυθια νανουριζουν τα παιδια και ξυπνανε τους μεγαλους...
Aggeliki Fragkou Δέσποινα Τσακίρη, είπες μεγάλη κουβέντα!·
Niki Pavlidou παραμύθια για παραμυθιασμένους μοναχικούς γεμάτα μοναξιά παραμυθένια τρυφερούς λύκους και περίεργες σταχτοπούτες καλαθάκια γεμάτα ληγμένα τρόφιμα και δάση από θάλασσες ονείρων... να επιπλέουν σε καθαρά νερά συντροφικής μοναξιάς.-για όλους είναι κι ο καθένας τα διαβάζει όπως θέλει και μπορεί-:)
Η Μαρια μολις μας ειπε οτι ειναι ενα ξωτικό και παρήγγειλε παραμύθι για ξωτικα..Κατι θα σκαρώσουμε ...Γεια σου Μαρια αγκαλιασε τον Μορφεα και τα ξωτικα θα στήσουν το νανουρισμα τους για σενα μονο για σενα

love and hope tales@ianosThessaloniki part4

Love and Hope tales Thessaloniki Ianos part 3

love and hope tales@Ianos Thessaloniki part2

love and hope tales@Ianos Thessaloniki part 2 from lucia rikaki on Vimeo.

Τα δάκρυα είναι η μυστική βροχή για να ανθίσει κανείς ξανά....περιοδικό INDEX

Γεννήθηκα από γονείς δασκάλους. Μεγάλωσα μέσα σε αφηγήσεις και πολύ κινηματογράφο. Από τότε που άρχισα να ζω ανεξάρτητα ταξιδεύω με ασίγαστη περιέργεια σε όλο τον κόσμο Το ταξίδι είναι η ανάσα μου Το ίδιο και το ταξίδι μέσα στα βιβλία. Πάντα στις αποσκευές μου βρίσκονται πάντα βιβλία.. είναι η ασφάλεια μου. Τα τελευταία χρόνια έγραψα παραμύθια για να παραβγώ σε ουτοπία έναν υπέροχο και βασανιστικό έρωτα .Εκεί στην άκρη του κύματος που χαϊδεύει την ακρογιαλιά γεννηθήκαν τα παραμύθια και δίπλα στη θάλασσα γράφτηκαν. Υπάρχουν μερικά χάδια που θα ήθελες να μην τελειώσουν ποτέ έτσι να σε διαβάζουν για πάντα με ιερή περιέργεια με δάχτυλα γεμάτα λέξεις και παραμύθια να σε αγγίζουν και οι παλάμες να νανουρίζουν με χαϊδολογήματα το τρυφερό δέρμα
Το γράψιμο τους ήταν το παιχνίδι μου που έκανε τα δάκρυα χαμόγελα. Τα δάκρυα είναι η μυστική βροχή για να ανθίσει κανείς ξανά, όπως το όνειρο που ζωγραφίζουμε με χρωματιστά μολύβια, όταν περπατούμε ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα, στην πατρίδα του ορίζοντα. Εκεί γεννήθηκαν τα παραμύθια στον ορίζοντα, είναι παραμύθια που υμνούν τον έρωτα και κοιτάζουν με ελπίδα την συνύπαρξη των ανήσυχων ψυχών.Μια περιουσία από τα ταξίδια της ζωής είναι τα παραμύθια και είναι όλα αφιερωμένα σε εκείνους που το ξερόυν και το αξίζουν και σε εκείνους που δεν το ξέρουν και θα το ανακαλύψουν Για αυτό το βιβλίο είναι δώρο το έκανα για να το δωρίσω σε όσους με έμαθαν μονοπάτια της ψυχής Τους χρωστώ ευγνωμοσύνη
Με τα παραμύθια δημιουργείς το χρόνο αντί απλά να τον αφήνεις να περνά.
Ήδη τα παραμύθια στους 2 μήνες που κυκλοφορούν, μου έχουν χαρίσει πολλά όμορφα δώρα καθώς ανακαλύπτω μια πολύ ουσιαστική επικοινωνία μέσα από το διάβασμα των άλλων Στα χέρια μας λοιπόν , στα απαλά μας χέρια, φροντίζουμε τα παραμύθια να ακουστούν, να μην χαθούν και να κρατούν πάντα τη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη και με ένα φύσημα του αέρα ,μια ανάσα ,να αρχίζουν να κυλούν εύφορα στο ποτάμι της ζωής.
Στο μπλογκ του βιβλίου φιλοξενεί την επικοινωνία μας http://loveandhopetales.blogspot.com/

A selection of quality greek writing

Stachtes Hellenic Review

stachtes.stratosfountoulis.com

A selection of quality greek writing
Η Λουκία Ρικάκη παρουσιάζει ένα βιβλίο φτιαγμένο με τα υλικά των παραμυθιών. από τον Φώτη Θαλασσινό:Λέξεις, αιώνιοι έρωτες, φύση, χρόνος και χώρος που υφίστανται όπως στις ουτοπίες. Χωρίς να αντιμάχονται τη ζωή και την ομορφιά, αλλά μαζί τους σύμμαχοι στο μακρινό ταξίδι των ονείρων. Στη ρήξη των δεσμών και στην απελευθ...έρωση Η συγγραφέας σ' αυτό το βιβλίο της είναι ιδιαίτερα δυνατή στις αφηγήσεις που απεργάζεται. Γνωρίζει την αλχημική μέθοδο απόσταξης της ομορφιάς, τόσο από διαμάντια όσο και από άνθρακες. Εξυφαίνει τους μύθους της σαν την αράχνη που έχει τον ιστό της τέλεια φτιαγμένο. Που η συμμετρία του μοιάζει να παρακάμπτει τις φαινομενικές ατέλειες του κόσμου μας Η Λουκία Ρικάκη δεν πιστεύει στην τύχη τόσο όσο στις αδιόρατες δυνάμεις που συνέχουν τα πάντα. Τα παραμύθια είναι μεστά σε νοήματα και αφήνουν τη σοφία τους να σ' αγγίξει εξαγνιστικά. Ομορφες ιστορίες φτιαγμένες από χαρμολύπη. Παρηγορούν και αγκαλιάζουν σαν χάδι τρυφερό τον αναγνώστη http://stachtes.stratosfountoulis.com/#thala

Στις θάλασσες του κόσμου. Οι άνθρωποι κολυμπούν ακίνητοι

Υπάρχουν μερικά βιβλία που θα ήθελες να μην τελειώσουν ποτέ… έτσι να σε χαϊδεύουν για πάντα τρυφερά. Υπάρχουν μερικά χάδια που θα ήθελες να μην τελειώσουν ποτέ, έτσι να σε διαβάζουν για πάντα με ιερή περιέργεια, με δάχτυλα γεμάτα λέξεις και παραμύθια να σε αγ γίζουν, και οι παλάμες να νανουρίζουν με χαϊδολογήματα το τρ...υφερό δέρμα http://karavaki69.blogspot.com/2009/12/blog-post_07.html
karavaki69.blogspot.com

Στις θάλασσες του κόσμου. Οι άνθρωποι κολυμπούν ακίνητοι. Νομίζεις ότι είναι σκαλισμένοι στον βυθό. Κανείς τους δεν μιλάει, έχουν γίνει βοτσαλάκια.Μαζεύω μερικούς και τους βάζω στο βάζο. Για να τους έχω.

Θα το ανοίγω το πρωί πριν ξεκινησω την μερα τυχαία για ένα παραμύθι που θα μου γλυκάνει την ψυχή λέει η Πεγκυ..

Μολις τελειωσα την πρώτη μου αναγνωση στα παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας και λέω πρωτή γιατι είμαι σίγουρη ότι αυτό το βιβλίο δεν θα το αφησω στην βιβλιοθήκη. Θα το ανοίγω το πρωί πριν ξεκινησω την μερα τυχαία για ένα παραμύθι που θα μου γλυκάνει την ψυχή, θα το ανοίγω καποια στιγμή ανύποπτα για να ξεκουραστώ και σίγουρα θα το ανοίγω με τους γιούς μου κάθε βραδυ όταν επίμονα μου ζητάνε πριν μας πάρει ο ύπνος να πούμε ένα παραμύθι. Όλα τα παραμύθια είχαν κάτι να μου πουν, είναι αλήθεια . Άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο. Ισως και μια φράση μόνο να περικλείει σκέψεις και συναισθήματα μιας ζωής. Λόγια που θα ήθελα να πω αλλά δεν πρόλαβα . Ίσως γιατί φοβήθηκα, ίσως γιατί κάποιος έφυγε νωρίς, ισως......Και όπως λέει ο τίτλος ενός παραμυθιού σου Λουκία , όταν χάνεις κάτι βρίσκεις κάτι άλλο ,εγώ στην κατάλληλη στιγμή βρήκα αυτό που χρειαζόμουν. Τα παραμύθια σου. Σε ευχαριστώ!!!\Υ.Γ Και επειδή λιγες μέρες πριν είχα αμφισβητήσει ότι υπάρχει εύφορος έρωτας ζητώ ταπεινά συγγνώμη . Έχεις δίκιο ,υπάρχει. Μπορεί να διαρκεί λίγο όμως υπάρχει....
Πεγκυ Karagianni 23 November at 19:15

Παραμυθια στη Θεσσαλονίκη

το βιβλιο.....στη Θεσσαλονίκη......

love and hope tales@Ianos Athens part 3 ..the end.......

love and hope tales Ianos part 3 from lucia rikaki on Vimeo.

http://vimeo.com/7693320

love and hope tales@Ianos Athens part 2

http://vimeo.com/7686244 from lucia rikaki on Vimeo.

το δευτερο μερος της παρουσιασης του βιβλίου στον Ιανο της Αθήνας http://vimeo.com/7686244

Παραμυθια... πνευματικοί κόσμοι παράλληλοι, αλλά και αληθινά παιδιά της παρηγοριάς!

Μερικα απο τα σχολια σας με αφορμη το κειμενο του Γιαννη Μυλοπουλου..στη Θεσσαλονίκη

Ψυχακι μου, παρηγορια του κοσμου εσύ εισαι που υγιαινεις την στεναχωρια και την απελπισια... που λεει και ο φιλος σεναριογράφος Ραζτβαν απο τη Ρουμανια...

Spiros Atsas

Είναι δημιουργήματα του λαού, θαυμαστά και παράξενα γεγονότα, καρποί που ανοίγουν την ήδη κορεσμένη όρεξη για ζωή.. ένας όμορφος ΚΟΣΜΟΣ, που καθρεπτίζει το δίκαιο...
Konstantinos Giannopoulos
Είναι και πνευματικοί κόσμοι παράλληλοι, αλλά και αληθινά παιδιά της παρηγοριάς! Σε ευχαριστούμε, Λουκία, που συνεχίζεις να ξετυλίγεις τον μίτο... Είναι πολύ παρήγορο!
Tania Balabanidi
Ο Μπετελχαιμ ( θεραπευτης παιδιων) αναλυοντας τον βασικο ρολο των παραμυθιων ( κυριως λαικων ) στην ψυχοσυναισθηματικη αναπτυξη των παιδιων λεει, οτι η φραση "κι εζησαν αυτοι καλα και εμεις καλυτερα" με την οποια τελειωνουν πολλα παραμυθια, και αντιθετα με μια επιφανειακη αναγνωση, δεν υπονοει οτι υπαρχει αιωνια ζωη. Υποδεικνυει ομως τον μονο τροπο να ανακουφιστουμε απο τον πονο που προκαλουν τα στενα ορια της ζωης μας σε αυτη την γη. Υποστηριζει οτι το πραγματικο υποβαθρο πολλων παραμυθιων ειναι ή θα επρεπε να εμπεριεχει την ιδεα οτι η δημιουργια μιας καλης, αληθινης διαπροσωπικης σχεσης ( για οσο κρατησει ), μας απαλασσει ή αμβλυνει το αγχος οτι καποια στιγμη θα αποχωριστουμε, κατι, καποιον.
Ακουγοντας και βλεποντας το πρωτο μερος της παρουσιασης του Love & Hope Tales μου ηρθε η παραπανω φραση πολλες φορες στο νου. Γιατι εχουμε και εμεις οι ενηλικες αυτην την αναγκη. Καποιον να μας υπενθυμισει αυτο, που με τον φωτογραφικο αλλα και υγρο τροπο καταφερες εσυ λουκια μεσα απο αυτα τα παραμυθια!
Μακαρι να ημουν ειτε στον Ιανο Αθηνας ειτε θεσσαλονικη. Κατι τετοιες στιγμες η αποφαση μου να αφησω τις μεγαλες πολεις για να ερθω Ροδο μονιμα τριζει λιγακι... Ευτυχως και το διαδικτυο (καποιες φορες )που μικραινει τις αποστασεις. Σημερα ειδα το Video 1 και αυριο παω στην Τιτσα για το βιβλιο. Ακουσα την αναγνωση του Κωσταντινου και τον σχολιασμο της Πεπελαση. Εννοειται οτι θελω να εχω ιδιαν αποψη.. ειχα καιρο να ακουσω ή να διαβασω κατι που να ειναι τοσο κοντα στην ανθρωπινη ψυχη, αλλα καθολου επιτιδευμενο, ακαδημαικο, ή θεωρητικο. Πραγματικα με συγκινησε... Δεν ειναι τυχαιος ο συνειρμος μου με τον Μπετελχαιμ: ειναι θεραπευτης παιδιων... η αλλιως του αυθεντικου και ζωντανου κομματιου μας!
Φιλιώ Μιχαλακάκου
Συγχαρητηρια Λουκια...και ενα μεγαλο ευχαριστω που λαμπεις σαν αστερακι-φαρος φωτιζοντας γκριζους καιρους!!!
Georgia Kokiou

opws leei k ena gnwsto sygkrotima 'ta paramythia den einai alitheia alla toulaxiston den einai psemmata''..

όταν είσαι σοβαρός με τη ζωή μπορείς να είσαι και χαρούμενος....ξεγλιστρούν δέσμες τρυφερότητας γεμάτες από τη σοφία των αιώνων ..της Ελλης Γεωργιάδου

Μέσα από αυτά τα παραμύθια η Λουκία Ρικάκη αφήνει με χάρη να ξεγλιστρούν δέσμες τρυφερότητας γεμάτες από τη σοφία των αιώνων και τη δική της.
Η επιλογή των εννοιών είναι οδηγημένη από την αυθεντικότητα των ευαισθησιών της. Κάποια φράση εδώ και άλλη πιο εκεί, πινελιές από λέξεις, ικανές ακόμα και να σε διατάξουν να σταθείς να τις ψάξεις παραπάνω, εξ αιτίας της καθαρότητας που εκπέμπουν.

Σε αυτό το πολύ κομψό και εξωτερικά έντυπο, με την κατακόκκινη καρδιά πάνω στη γκρίζα, σχεδόν τετραγωνισμένη πέτρα, η Λουκία κάνει ποίηση μόνο με τους τίτλους του κάθε παραμυθιού της.
Το μάθημα της μουσικής, τα όνειρα που κρατιούνται κρεμασμένα στα σύννεφα, στους καθρέφτες, το βλέμμα που πλανεύει, η διαλεχτή και τα αγάλματα, το όνειρο της πεταλούδας, γυναίκες σαν τα πουλιά, η αυτού εξοχότης, το γαλάζιο χαμόγελο, χρώμα κόκκινο, ο άρχοντας και ο ζωγράφος, το παιχνίδι, ο χορευτής, ρούχο από φώς, το πανηγύρι με τις εικόνες.
Σ΄ ένα τέτοιο πολύχρωμο πανηγύρι έχεις την έντονη επιθυμία να διαβάσεις, με την βιασύνη της εμπιστοσύνης, πιο κάτω.

Να συναντήσεις κι΄ άλλες εικόνες από λέξεις που συνθέτουν ακούραστα μύθους και ιστορίες, ελπίζοντας ότι έτσι θα ανακαλύψεις περισσότερα για την αλήθεια της αγάπης. Σημεία όπως :
· Τότε, μας επισκέπτεται ο φόβος όταν εκεί στη μοναξιά μας βρισκόμαστε στο έλεος της αλήθειας μας. (115)
· Σαν τι θες να μάθεις πρώτα, για δουλειά ή για καρδιά (η ερώτηση λίγο πριν από το φλυτζάνι του καφέ) (115)
· Γιατί εκεί, δίπλα στο ποτάμι, τα λόγια όποιας προσευχής, όπου και να πιστεύει κανείς, ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό, έπιαναν τόπο.(121)
· Πολλοί τότε έκαναν ευχές να βρουν την ευτυχία ή, τέλος πάντων, ότι για εκείνους συστήνεται με τα υλικά της ευτυχίας. (126)
· Δεν θα βρεις ποτέ ειρήνη και ευτυχία αν δεν είσαι δίκαιος, αν δεν λες την αλήθεια και αν δεν φροντίζεις τους άλλους ευσπλαχνικά.
· Όταν μας κοπούν τα πόδια ο Θεός μας δίνει φτερά.
· Ότι είχε νιώσει από πίστη σε αυτήν την εκκλησία με τις ζωγραφιές το είχε νιώσει και εκεί έβρισκε καταφύγιο κάθε φορά που η δική της δύναμη δεν έφτανε να της δώσει τις απαντήσεις που έψαχνε ή την παρηγοριά που είχε ανάγκη.
· Η πραγματική αγάπη ακυρώνει την συμβατική διαδοχή του χρόνου, προσθέτει άλλη διάρκεια στη ζωή.
Δεν είναι συγκλονιστική η Λουκία με τη λιτή αυτή προσέγγιση σε κάτι τόσο μεγάλο, κάτι που σημαίνει το τέλος του χρόνου που για εμάς τους ανθρώπους, τους ψυχολογικά «τεμπέληδες», στέκεται ακόμα το μόνο απόρθητο «οχυρό»;
Όλη αυτή η κίνηση της θλίψης και της χαράς με τις εκπλήξεις της, φανερώνει το χάρισμα που κερδήθηκε μόνο με την γενναιότητα του ρίσκου, που δεν σου εξασφαλίζει, από πριν, τίποτα. Η Λουκία τόλμησε και μπήκε σε αυτό. Αυτά τα παραμύθια έχουν το δικό τους μέτρημα σε βάρος, αλλά ταυτόχρονα είναι και πολύ ανάλαφρα. Διαθέτουν εκείνη την αίσθηση της ομορφιάς που δεν έχει να κάνει ούτε με την αισθητική, ούτε με το καλό γούστο, επειδή είναι κάτι άλλο.
Η Λουκία σε αυτές τις σελίδες μας προσφέρει την καρδιά της. Από όπου βγαίνει θλίψη δεν αποκλείεται και η χαρά, που είναι και το ζητούμενο. Πιστεύω ότι μόνον όταν είσαι σοβαρός με τη ζωή μπορείς να είσαι και χαρούμενος. Το αντίθετο δεν ισχύει. Όσο για την Λουκία Ρικάκη τα έχει καταφέρει θαυμάσια να είναι η ίδια το «ζητούμενο» με εκείνο το μεγάλο της χαμόγελο, αλλά και το σοβαρό, εξεταστικό της, βλέμμα.
Έλλη Δανιηλίδου – Γεωργιάδου Νοέμβριος 2009

μήπως είναι δημιουργήματα υψηλής πνευματικής επεξεργασίας, που ερμηνεύουν τον κόσμο μ’ έναν τρόπο υπερβατικό; του Γιαννη Μυλόπουλου

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
Από τον Γιάννη Α. Μυλόπουλο Καθηγητή Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, παραξενεύτηκα όταν κάποια στιγμή η Λουκία με πήρε στο τηλέφωνο και μου είπε ότι έγραψε, εν έτει 2009, ένα βιβλίο με παραμύθια. Η απορία μου δεν λύθηκε ούτε όταν έμαθα ότι αυτά πραγματεύονται τις διαχρονικές και πάντα επίκαιρες αξίες της αγάπης και της ελπίδας. Τι δουλειά έχουν τα παραμύθια με τη σημερινή σύνθετη, όσο και σκληρή πραγματικότητα; Τι προβλήματα μπορούν να λύσουν τα παραμύθια; Και τι μπορεί να ωθεί μια δημιουργική γυναίκα σαν τη Λουκία να γράψει και να διηγηθεί παραμύθια;
Βλέπετε στον δικό μου ορθολογικό κόσμο, τον κόσμο των εφαρμοσμένων επιστημών, τον οποίο σπούδασα και θεραπεύω εδώ και δεκαετίες και αυτό όχι μόνο για λόγους βιοποριστικούς, τα πάντα πρέπει να αντέχουν στη δοκιμασία της επαλήθευσης και της μαθηματικής διατύπωσης. Που είναι αυτή που εν τέλει επιβεβαιώνει την αλήθεια των πραγμάτων. Σ’ αυτόν τον κόσμο λοιπόν, τα παραμύθια εξ ορισμού δεν έχουν θέση. Ανήκουν σ’ έναν κόσμο πιο απλοϊκό, πιο αφελή και πιο εύπιστο. Όπου ζουν παραμυθάδες, αλλά και... παραμυθιασμένοι. Και όπου η αλήθεια δεν έχει ανάγκη ούτε από θεωρητική, ούτε και από πειραματική επιβεβαίωση.
Η σχέση μου ξέρετε με τη Λουκία εξ αρχής στηρίχθηκε σ’ αυτή την αντίθεση που εξ ορισμού υφίσταται μεταξύ τέχνης και επιστήμης. Με την τέχνη να δημιουργεί νέους κόσμους, έξω από την τρέχουσα αντίληψη για την πραγματικότητα, δίνοντας ευεργετικές διεξόδους στο μυαλό και την ψυχή. Και την επιστήμη εμμονικά να υποστηρίζει την αξία της λογικής, εξηγώντας και αναπαράγοντας την πραγματικότητα του κόσμου που ζούμε. Πως να υποστηρίξεις όμως έναν κόσμο που συχνά γίνεται άδικος, κακός και αφόρητος; Εκεί ίσως να οφείλεται και η ειρωνεία στον τόνο της φωνής της Λουκίας όταν θέλοντας να με προβοκάρει, με προσφωνεί «επιστήμονα»...
Ξεκίνησα κι εγώ λοιπόν να διαβάζω το βιβλίο ως επιστήμονας. Και το τέλειωσα σαν παιδί.
Πρέπει να ομολογήσω ότι όσο περισσότερο διάβαζα για αγγέλους με φτερά και γέροντες σοφούς με μακριές γενειάδες που ξέρουν να διαβάζουν τα μελλούμενα, σε χρόνους αδιευκρίνιστους και σε τόπους άγνωστους και μαγικούς, τόσο περισσότερο μπερδευόμουνα. Τι γυρεύω εγώ σ’ αυτούς τους τόπους;
Έπρεπε να διαβάσω αρκετά παραμύθια της για να μπώ στο πνεύμα και να καταλάβω. Ότι σε μια εποχή παρακμής σαν κι αυτή που έχουμε την ατυχία να ζούμε, μια εποχή πνευματικής ξηρασίας, στεγνή από τους χυμούς της δημιουργικής φαντασίας, η τέχνη που δεν έχει την ανάγκη της αυστηρής μαθηματικής απόδειξης, είναι το τελευταίο καταφύγιο της ψυχής.
Όταν όλα αυτά που αντέχουν στη λογική μας απογοητεύουν, τότε μένει η μουσική, το θέατρο, τα βιβλία και το σινεμά, όλα όσα δηλαδή που μας «παραμυθιάζουν» γοητευτικά μ’ έναν τρόπο θεραπευτικό για το μυαλό και την ψυχή. Που σύμφωνα με τη συμβατική πραγματικότητα εμφανίζονται ως δρόμοι ασύμβατοι. Και που τελικά δεν είναι παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος...
Το μυαλό και η ψυχή. Η αλήθεια και τα παραμύθια. Ο χώρος και ο χρόνος. Όλα αυτά που καταλαβαίνουμε με το μυαλό, αλλά που δεν αγγίζουν την ψυχή μας. Κι όλα εκείνα που νιώθουμε να μας συγκινούν και να μας ενθουσιάζουν αναίτια, χωρίς εξήγηση και χωρίς να καταλαβαίνουμε το γιατί.
Τι είναι αλήθεια τα παραμύθια; Είναι ψεύτικοι κόσμοι; Είναι φαντασιώσεις αρρωστημένων, ή έστω υπερβολικά ευαίσθητων μυαλών; Ή μήπως είναι δημιουργήματα υψηλής πνευματικής επεξεργασίας, που ερμηνεύουν τον κόσμο μ’ έναν τρόπο υπερβατικό; Που βλέπουν μ’ άλλα λόγια με τα μάτια της ψυχής;
Για να αντιληφθούμε τον έξω κόσμο δε χρειάζεται τίποτε περισσότερο από το να εμπιστευθούμε τις αισθήσεις μας. Για να ερμηνεύσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο όμως, αυτόν που τελικά επηρεάζει με καθοριστικό τρόπο αυτό που αποκαλούμε αλήθεια ή πραγματικότητα, χρειάζονται πολύ περισσότερα απ’ το να έχουμε τα μάτια και τα αφτιά μας ανοιχτά. Χρειάζεται να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής. Κι αυτό δεν μας το διδάσκει η επιστήμη. Αυτό το μαθαίνουμε από τους παραμυθάδες. Τους λογοτέχνες και τους ποιητές, τους μουσικούς και τους κινηματογραφιστές. Χωρίς τους οποίους ο έξω κόσμος, ο πραγματικός, θα παρέμενε αφόρητος.
Επιστροφή λοιπόν στον εύφορο κόσμο των παραμυθιών της Λουκίας. Που είναι, όπως λέει κι η ίδια, η περιουσία από τα ταξίδια της ζωής. Παιχνίδια με τις λέξεις και τους μύθους. Που και τα δύο η Λουκία τα γνωρίζει και τα χειρίζεται άριστα.
Ας παίξουμε λοιπόν το παιχνίδι της Λουκίας. Σας προσκαλώ να βάλετε όλοι με το μυαλό σας μια ερώτηση, μια απορία, ή μια επιθυμία σας. Αυτό που σας απασχολεί περισσότερο αυτή την εποχή. Εντάξει; Έχουμε σκεφτεί όλοι κάτι; Ωραία. Τώρα πείτε μου σας παρακαλώ έναν αριθμό από το 13 έως το 200. Το 69; Ωραία. Πηγαίνω λοιπόν κατευθείαν στη σελίδα 69 του βιβλίου και βρίσκω το παραμύθι με τίτλο: «Μια σταγόνα φεγγαρίσια». Για να δούμε, θα βρούμε σ’ αυτό το παραμύθι την απάντηση στην ερώτηση που βάλαμε με το μυαλό μας;
ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ (το οποίο τελειώνει ως εξής: «Ζητήστε απ’ το φεγγάρι να μιλήσει μαζί σας και όλα θα βγουν αληθινά»
Η Λουκία γράφει ότι όλα τα παραμύθια έχουν κάτι να μας πουν. Κι εμείς με τη σειρά μας όμως, κάτι έχουμε να τους πούμε. Κάτι που άλλοτε ανήκει στην πραγματικότητα του έξω κι άλλοτε στην αλήθεια του μέσα κόσμου μας. Γιατί με τα παραμύθια δημιουργούμε το χρόνο, αντί να προσπαθούμε χωρίς αποτέλεσμα να τον εξηγήσουμε καθώς μας προσπερνά. Με τα παραμύθια δημιουργούμε τόπους, αντί να τους περιδιαβαίνουμε χωρίς νόημα. Μόνον έτσι ξεγελιέται ο χρόνος λέει η Λουκία. Που μας μεγαλώνει και μας κάνει σαν τους γέρους των παραμυθιών της. Που μας ωριμάζει και μας κάνει να αποζητούμε όλο και περισσότερο τους αγγέλους και τους δαίμονες των παιδικών μας χρόνων. Που είναι η μοναδική και αληθινή γενέθλια χώρα μας...

Τα Παραμύθια στη Θεσσαλονίκη Πεμπτη 12 Νοεμβρίου

η φόρμα του παραμυθιού απελευθερωνει την γραφή..

ΛΟΥΚΙΑ ΡΙΚΑΚΗ Παρουσιάζει το βιβλίο της στη Θεσσαλονίκη

Οι σημειώσεις που κατά καιρούς έγραψε σε ιστοσελίδες κι ένας μεγάλος έρωτας που πέρασε από τη ζωή της αποτέλεσαν την πρώτη ύλη για τη «γέννα» ενός βιβλίου.
Τα «Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας» (εκδ. «Απόπειρα»), της Λουκίας Ρικάκη, άλλοτε θλιμμένα και άλλοτε με… χάπι εντ, ακροβατούν ανάμεσα σε ουρανό και θάλασσα. «Υμνούν τον εύφορο έρωτα και κοιτάζουν με ελπίδα τη συνύπαρξη των ανήσυχων ψυχών», όπως αναφέρει η συγγραφέας και γνωστή σκηνοθέτιδα του κινηματογράφου.
Της Έλσας Σπυριδοπούλου spiridopoulou@makthes.gr
«Ανταμώσαμε» τηλεφωνικά με την κ. Ρικάκη λίγο πριν έρθει στη Θεσσαλονίκη.
Την ερχόμενη Πέμπτη θα παρουσιάσει στον «Ιανό» το βιβλίο της, παρέα με τους συγγραφείς Χρήστο Λάζο, Γιάννη Μυλόπουλο και Έλλη Γεωργιάδου και με τον διευθυντή του Μουσείου Κινηματογράφου Βασίλη Κεχαγιά.
Πολλές από τις ιστορίες σας είναι αρκετά σουρεαλιστικές. Ονειρικές, ταξιδιάρικες...
Σωστά αναφέρατε τη λέξη «σουρεαλιστικές», γιατί έχω δουλέψει πολύ με κείμενα σουρεαλιστών. Πιστεύω ότι η φόρμα του παραμυθιού απελευθερώνει πολύ τη γραφή. Επιτρέπει να βασιστείς στον ελεύθερο συνειρμό, που ήταν βασικό χαρακτηριστικό των σουρεαλιστών.
Δεν μπλέκονται η γραφή της λογοτεχνίας με αυτήν του σεναρίου;
Θεωρώ τη συγγραφή πολύ δύσκολη δουλειά και δεν νομίζω ότι την κατέχω, στο βαθμό που πιθανόν κατέχω τον κινηματογράφο. Πασχίζω όμως μαζί της, γιατί πιστεύω ότι η λογοτεχνία είναι η απόλυτη τέχνη. Πρέπει να συνθέσεις το λόγο και την έμπνευσή σου, για να προκαλέσεις δυνατά συναισθήματα. Μάλιστα, ανάλογα με τον τρόπο που ο κάθε αναγνώστης «χρωματίζει» όσα τον αφορούν περισσότερο, το κείμενο αποκτά άλλη αξία. Ξέρετε, υπάρχουν παραμύθια στο βιβλίο που όταν τα διαβάζει κάποιος άλλος με φέρνουν σε αμηχανία!
Τότε συνειδητοποιείτε ότι τα γράψατε εσείς;
Ναι, ακριβώς. Για παράδειγμα, στην παρουσίαση που κάναμε πριν από λίγο καιρό στην Αθήνα διάβασε κάποια παραμύθια ένας φίλος, και εκείνη την ώρα τα άκουγα και έλεγα: “Ωχ, εγώ τα έχω γράψει;” (γέλια)! Είναι πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό. Όπως όταν ρίχνεις ένα μπουκάλι στη θάλασσα: δεν ξέρεις ποιος θα το ανοίξει. Έτσι είναι και το βιβλίο. Στον ενάμιση μήνα που έχει κυκλοφορήσει, έχει ενδιαφέρον να βλέπεις στα εργαλεία με τα οποία ασχολούμαι (blogs, facebook) ανθρώπους που μου είναι άγνωστοι να γράφουν γιʼ αυτό.
Βιβλιοπωλείο Ιανός (Αριστοτέλους 7). Την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου, στις 8 μ.μ., παρουσίαση του βιβλίου της Λουκίας Ρικάκη “Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας”. http://loveandhopetales.blogspot.com/

Ιανος παρουσιαση..του βιβλιου πρωτο μερος

http://vimeo.com/7493082 from lucia rikaki on Vimeo.

http://www.vimeo.com/7493082 αυτο ειναι το λινκ αν για καποιο λογο το βιντεο δεν παιζει απο το μπλογκ

Τοπία ψυχής και ανθρώπων ..παραμύθια σαν τραγούδια... τα λόγια του Γιώργου Χρονά..για το βιβλίο

Όταν ένας μεγάλος άνθρωπος δηλαδή ένας άνθρωπος που έχει περάσει τη προσχολική ηλικία γράφει παραμυθία στην ουσία θέλει να πει μαγικές ιστορίες η να πει ψέματα...

Γιατί παραμυθία αυτό λέγαμε στην καθομιλουμένη στον Πειραιά από τον οποίον κατάγομαι στο ρεμπέτικο λένε τα ψέματα
Το ενδιαφέρον είναι ότι η Λουκια Ρικακη πλάθει έναν κόσμο μαγικό μέρη του οποίου έχει ζήσει και μέρη αλλά του κόσμου αυτού περιγράφει

Ότι είναι φανταστικό είναι προσδοκομενο και αναμενόμενο και πρέπει να γίνει Θέλει να γίνει το εύχεται και χωρίς να το ορίζει λογοτεχνικά Άλλοτε είναι ανάμνηση ενός πράγματος που ένιωσε στο παρελθόν και άλλοτε είναι μια επιθυμία της που θέλει να πραγματοποιηθεί

Για το βιβλίο αυτό των εκδόσεων Απόπειρα για το οποίο μου μίλησε ο Φώτης Θαλασσινός που ζει στην Κω. Έλαβα λοιπόν στην Ελευθεροτυπία, στη Βιβλιοθηκη την οποια διευθύνω, μια κριτική του μια παρουσίαση -κάτι σπάνιο για τον Φώτη-για την Λουκια Ρικακη με την οποία επικοινωνεί και είναι φίλος της.

(ολες οι φωτο ως εδω ειναι του Παρη Μπουσσιου και απο εδω και κατω του Σπυρου Κατοπωδη )Η Λουκια Ρικακη προέρχεται από τον κινηματογράφο και τα παραμύθια της είναι γεμάτα εικόνες και σκηνές και μπορούν να κινηματογραφηθούν Δεν είναι ένα φανταστικός κινηματογράφος είναι ένας πραγματικός κινηματογράφος με δυνατές εικόνες οι οποίες είτε στηρίζονται τη φύση είτε εξελίσσονται στη πόλη

Κυρίως είναι τοπία ψυχής και ανθρώπων και επειδή έχει γνωρίσει τη ζωή τον έρωτα και τη λύπη για να μπορεί να γράφει και να είναι αυτό που είναι και αυτό φαίνεται και στη ζωή της και στον κινηματογράφο και στο ντοκιμαντέρ και στη γραφή της και η ίδια σαν άνθρωπος έχει μια γνώση από την ίδια τη ζωή και αυτό περνάει στο βιβλίο.

Εις εκ των δασκάλων μου ο Τσαρούχης έλεγε ότι... "ότι κάνει κανείς εκ του φυσικού είναι καλό". Και η Λουκια Ρικακη αυτό κάνει στη ζωή της.

Οι ευχές της εύχεται να γίνουν αυτό που φαντάζεται Συνήθως είναι διάλογοι ανάμεσα σε ζώα ανάμεσα σε ανθρώπους .Οι επιθυμίες της θέλει να πραγματοποιηθούν και είναι συνήθως προσευχές ...

Είχα τη τύχη τα τελευταία χρονιά να είμαι φίλος του Τάκη Κανελλόπουλου που ζούσε και πέθανε στη Θεσσαλονίκη Μάλιστα του εξέδωσα και ένα βιβλίο στις εκδόσεις Πανος Το μονό που προλάβαμε να εκδώσουμε γιατί μετά ταξιδέψε στο Σειριο.

Πολλες από τις σκηνές της Λουκιας Ρικακη μου θύμισαν σκηνές από τα διηγήματα του Τάκη Κανελλόπουλου επειδή και οι δυο κάνανε κινηματογράφο

Πολλές φορές νομίζω τα παραμυθία αυτά είναι τραγούδια θα μπορούσαν να γίνουν από ένα τραγουδοποιό μπαλάντες

Θα μπορούσα να το κάνω ένα τραγούδι κυρίως εκείνα που περιέχουν στοιχεία κοινωνικά και στοιχεία ανθρώπων βασισμένος στην ιδέα του παραμυθιού της Αυτό το βιβλίο θα μπορούσε να γίνει ένα μυθιστόρημα με διάφορες σκηνές

Το χώρισε σε κομμάτια γιατί σέβεται τη έννοια μυθιστόρημα είναι τέχνη των τεχνών και το χώρισε σε κομμάτια Τα πρόσωπα που εμφανίζονται σε όλο το βιβλίο είναι πρόσωπα σχεδόν μυθιστορηματικά και έχουν να πουν κάτι σοφό

Η σοφία τους αντλείται από την αρχαιότητα άλλοτε από την Ανατολή άλλοτε από τη Δύση.

object width="425" height="344">

πόσο λεπτή είναι γραμμή ανάμεσα στο αίσθημα της ευδαιμονίας και μιας λύπης..του Ηλία Μαγκλίνη

«Όταν κλαις χωρίς λόγο, μόνο τότε έχεις καταλάβει το νόημα της ζωής».

Λουκία Ρικάκη
Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας Ηλίας Μαγκλίνης

φωτο Σπυρος Κατωποδης στην πρωτη με τον Ηλια Μαγκλινη τον οποιον ευχαριστω θερμα..στη δευτερη με την Ελενα Μαρούτσου και τουςεκδοτες μου και στην τριτη ολοι οι ομιλητες της εκδηλωσης
«Έμαθα να τραγουδώ την ευτυχία αλλά δεν είμαι ευτυχισμένος», λέει ένας από τους ήρωες της Ρικάκη και νομίζω ότι αποκρυσταλλώνει το πνεύμα που διαπνέει αυτά τα αφηγήματα: για το πόσο λεπτή είναι γραμμή ανάμεσα στο αίσθημα της ευδαιμονίας και στο αίσθημα ενός αδειάσματος, μιας λύπης που, κάποτε κάποτε, μοιάζει να έχει κάτι το αυθύπαρκτο και που με έναν δικό της μυστηριώδη τρόπο κάνει τη ζωή να μοιάζει πιο άδεια απ’ ό,τι πραγματικά είναι.

Ο Σιοράν έλεγε «Όταν κλαις χωρίς λόγο, μόνο τότε έχεις καταλάβει το νόημα της ζωής». Απαισιόδοξο μήνυμα θα πει κανείς και η απαισιοδοξία δεν είναι ακριβώς αυτό που βγαίνει από τις ιστορίες της Ρικάκη. Νομίζω πώς βγαίνει όμως αυτό το εύθραυστο που είναι η ζωή του καθενός μας. Εχω την αίσθηση ότι τους τριγμούς, τις ρωγμές και τις σεισμικές δονήσεις της ύπαρξης η Ρικάκη τις περνάει σε αυτά τα φαινομενικά ανώδυνα παραμύθια, επιμένει όμως σε αυτές τις μικρές, μερικές φορές ανεπαίσθητες μετατοπίσεις που χρειάζονται για να νιώσεις αυτή την ευδαιμονία του να υπάρχεις – και του να υπάρχεις μόνο για μια φορά.
Ομολογώ ότι η Λουκία Ρικάκη καταφέρνει κάθε τόσο να μ’ εντυπωσιάζει. Τη γνώρισα με αφορμή το EcoFilms, το φεστιβάλ ταινιών ντοκιμαντέρ με θέμα το περιβάλλον (αλλά όχι μόνο) που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στη Ρόδο. Εμπνευστής, διοργανωτής, ψυχή και καρδιά του φεστιβάλ είναι η Ρικάκη και στ’ αλήθεια, οι επιλογές των ταινιών, πολλές από τις οποίες έριχναν μια πολυπρισματική ματιά πάνω στο αντικείμενό τους αλλά και η άψογη διοργάνωση του φεστιβάλ, μου έδιναν την εντύπωση μιας γυναίκας που ξέρει πώς να στήσει πράγματα από το μηδέν, που ξέρει να παλεύει με γραφειοκρατίες και ελλείψεις πόρων, με κρατικές αγκυλώσεις και δυσκοιλιότητες – και τελικά να πετυχαίνει αυτό που θέλει.
Το ίδιο έκανε και με το φεστιβάλ Ιπποκράτης στη Ρόδο, αυτή τη φορά με ταινίες ντοκιμαντέρ με θέμα την υγεία. Αυτή τη φορά η Λουκία κατάφερε κι έφερε σχεδόν όλους τους ξένους σκηνοθέτες και παραγωγούς και το κοινό είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει μαζί τους. Και για μια ακόμη φορά είδαμε ταινίες που πραγματικά σε άφηναν άφωνο: σκληρές, θλιμμένες αλλά και ποιητικές, γεμάτες με μιαν ορμή για τη ζωή και την αγάπη για τη ζωή.
Η Λουκία όμως διοργανώνει εδώ και πολλά χρόνια τις περίφημες νύχτες κωμωδίας, με άλλα λόγια, διέδωσε και στην Ελλάδα το πασίγνωστο στο εξωτερικό είδος του stand up comedy, έχει δημιουργήσει μια παράδοση και τα πνευματικά παιδιά της αυτή τη στιγμή στήνουν σε διάφορα σημεία της πόλης τους κωμικούς μονολόγους τους.
Ολ’ αυτά η Λουκία τα συνδυάζει με ένα καθαρά δημιουργικό έργο: με τις μυθοπλαστικές κινηματογραφικές της ταινίες, τα βιβλία της βέβαια, με πιο πρόσφατο αυτή τη συλλογή των παραμυθιών της αγάπης και της ελπίδας. Σύντομα διηγήματα που ερωτοτροπούν με το μαγικό, με το υπερφυσικό, με την ίδια την έννοια του παραμυθιού.
Εδώ μάλλον καλό θα ήταν να κάνουμε έναν διαχωρισμό: να μιλήσουμε για την τεράστια διαφορά ανάμεσα στο παραμύθι και το παραμύθιασμα. Το έχω ξαναγράψει σε ένα σημείωμά μου για τον αυτόχειρα Σουηδό συγγραφέα Στιγκ Ντάγκερμαν: παραμύθι είναι πατρίδα, το παραμύθιασμα είναι εξορία. Το παραμύθι είναι μια καταφυγή μέσα στο ίδιο σου το είναι αλλά και μέσα στο πραγματικό, ακόμα και το καθημερινό, ένα ξεψάχνισμα του εαυτού και των πραγμάτων, μια καταβύθιση μέσα σε απόκρυφες πτυχές, αποσιωπημένες ή λησμονημένες, ένα ταξίδι εν τέλει μέσα από το οποίο έρχεσαι πιο κοντά στο ίδιο σου το είναι. Μέσα από το παραμύθι ανακαλύπτεις ή και αναπλάθεις ακόμα τον εαυτό σου, πλευρές που αγνοούσες, φωτίζεις όμως και αθέατες πτυχές του κόσμου γύρω σου, των άλλων βεβαίως.

Το παραμύθι είναι μύθος που λέει κάποιες αλήθειες – και εδώ παραμύθι μπορεί να είναι ένα κλασικό μυθιστόρημα, μια κινηματογραφική ταινία, ένα τραγούδι ακόμα. Μέσα από το γνήσιο παραμύθι, σε όποια μορφή κι αν είναι αυτό, αποκτάς καλύτερη, ευρύτερη εποπτεία

Το παραμύθιασμα είναι εξορία διότι σε απομακρύνει από τον εαυτό σου, όπως μπορεί να σε απομακρύνει η πόζα, το διαρκές στήσιμο, το ψέμα με το οποίο παραμυθιάζεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Διότι, ως γνωστόν, στο παραμύθιασμα δεν παραμυθιάζουμε μόνον τους αλλους (μάλλον νομίζουμε ότι τους παραμυθιάζουμε) αλλά πρώτα και κύρια τους εαυτούς μας. Η διαφορά ανάμεσα στο παραμύθι και το παραμύθιασμα είναι η ίδια όπως η διαφορά ανάμεσα στον μύθο και το μύθευμα: ο πρώτος εγκυμονεί κάποια ή κάποιες αλήθειες, το δεύτερο είναι απλώς ένα κατασκεύασμα.
Ηθελα να μιλήσω γι’ αυτή τη διαφορά, διότι στις ιστορίες αυτές η Ρικάκη σαφώς και έχει πλάσει μια σειρά από γνήσια παραμύθια, μύθους που σε ταξιδεύουν και την ίδια στιγμή σου μιλούν για κάποιες θεμελιώδεις αλήθειες ή μάλλον απορίες του ανθρώπου. Ο έρωτας, η αγάπη, η ευτυχία, η μοναξιά, ο χρόνος, η μνήμη, οι φόβοι και οι επιθυμίες, ο θάνατος, τα βασικά υλικά της ύπαρξης είναι εδώ μέσα από ιστορίες που αυγατίζουν, που τα χαρακτηρίζει μια ποιητική ανάφλεξη και που διαβάζονται σαν ένα πολύκλωνο μουρμουρητό.
Ξεδιαλέγω αμέθοδα ένα πολύ σύντομο παραμύθι με τον τίτλο «Κύκλος».

[ΚΥΚΛΟΣ]

Διαβάζοντας τα παραμύθια της Λουκίας, μου ήρθε στο νου ένα σύντομο παραμύθι που αφηγείται ο μεγάλος Κερτ Βόνεγκατ στο μυθιστόρημά του «Χρονοσεισμός»: ένας μονάρχης που είχε πέσει σε βαθιά απελπισία ανέθεσε στους σοφούς του να του συνοψίσουν μέσα σε μια πρόταση το νόημα της ζωής. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως και συσκέψεως, οι σοφοί εμφάνισαν στον μονάρχη τους ένα δαχτυλίδι με δυο όψεις. Και στις δύο είχε μια επιγραφή, την ίδια: Θα περάσει κι αυτό. Ο μονάρχης θα μπορούσε να το κοιτάζει όταν περνούσε άσχημη περίοδο και να παίρνει θάρρος. Θα το κοιτούσε όμως και στις εποχές της ευτυχίας του, για να του υπενθυμίζει ότι όσο ευτυχισμένος κι αν είσαι τώρα θα περάσει κι αυτό. Μου θυμίζει τη συνήθεια του καλύτερού μου φίλου ο οποίος κάθε φορά που ζορίζεται πάει και κόβει βόλτες στο Πρώτο Νεκροταφείο. Μετά βγαίνει έξω άλλος άνθρωπος, σύμφωνα με τα λεγόμενά του μάλιστα, σε τέλεια κατάσταση.
Νομίζω ότι αυτή η λεπτή αλλά τόσο ουσιαστική ισορροπία ανάμεσα στη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά της ζωής είναι διάχυτη στις ιστορίες της Ρικάκη και νομίζω επίσης ότι αυτή η ισορροπία είναι που δείχνει τη μυστηριώδη αστάθεια, το ανεξέλεγκτο των πραγμάτων, το μυστηριώδες αυτό φαινόμενο που λέγεται ζωή. Οπως γράφει κι ένας από του ήρωες της Ρικάκη: «Αχόρταγος σαν φλόγα/ καίγομαι και τρώγω τον εαυτό μου, / ό,τι πιάνω γίνεται φως, ό,τι αφήνω γίνεται στάχτη,/ φλόγα είμαι σίγουρα».

love and hope tales@Floral books and coffee fotos Paris Boussios

Μια πρωτη φωτογραφικη αποτυπωση της παρουσιαση στο Φλοραλ απο τον Παρη Μπουσσιο. Μόλις απομαγνητοφωνησουμε το βιντεο που εκανε με πολυ προθυμια ο φιλος Νικος Αλευρας θα ανεβασουμε μια ενημερωση με κειμενα.Σας ευχαριστουμε ΟΛΟΥΣ για τη θερμη σας παρουσια....

Κατερίνα Λυπηριδου,Ηλίας Μαγκλινης και πανω εγω η Λουκία με τον Γιώργο Χρονά

post Floral day..

Με τους αγαπητους εκδοτες και με την Ελενα Μαρούτσου

Ευχαριστω τη Ζεφη Κολλια που οργανωσε την παρουσιαση στο Φλοραλ

Προσκληση στο Floral Books and Coffee

προσκληση
Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας

στο Floral Books and Coffee
φόρος τιμής στην αγάπη που δίνει φτερά στην ψυχή και στην ελπίδα που την ταξιδεύει σε κόσμους παραμυθένιους
ΠΕΜΠΤΗ 5 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
20:00
Floral Books and Coffee
Πλατεία Εξαρχείων

Θα μιλήσουν για το βιβλιο οι

Κατερίνα Λυπηρίδου
ηθοποιός
Ηλίας Μαγκλίνης
Συγγραφέας δημοσιογραφος
Γιώργος Χρονάς
Ποιητής, διευθυντής της ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ της Ελευθεροτυπίας

«Τον ξέρω αυτό το δρόμο. Τον περπάτησα κι εγώ…»

Μια μυσταγωγία έγινε προχτές στον Ιανό με αφορμή το βιβλίο σου.
Οι μεγάλοι ξεδίπλωσαν την ψυχή τους με τρόπους απρόσμενους.
Οι νεότεροι πρόσθεσαν σημερινά και όμορφα πράγματα.
Ο λόγος του Κωνσταντίνου, τρυφερός και σαν παραμύθι, μας οδηγούσε σε περιπέτειες ψυχής.
Φύγαμε λοιπόν και ταξιδέψαμε σε ξεχασμένα βάθη της ψυχής μας. Ακουμπήσαμε ονειρέματα φυλαγμένα στα μύχιά μας έτσι μόνο για να πούμε: «Τον ξέρω αυτό το δρόμο. Τον περπάτησα κι εγώ…»
Κι από κει ο καθένας μπήκε στα φυλαγμένα ταξίδια του και χάθηκε στην ομορφιά ή και στον πόνο τους.
Μυσταγωγία! Αυτό θαύμασα να γίνεται προχτές.
Εγώ θα ήθελα να είχα γράψει το κείμενο του εξωφύλλου του βιβλίου που τα λέει όλα όπως τα σκέφτομαι. Ας πούμε λοιπόν πως το έγραψα μιας και θέλω να είναι δικό μου.
Φιλιά,
Η μάνα σου

Τι περίεργη που δείχνει η ζωή όταν οι αλήθειες γίνονται παραμύθια; γράφει η Αντα Ηλιοπούλου

Ο τρόπος που γράφει η Λουκία Ρικάκη έχει ψυχή.Αλλά αυτό είναι πλέον τόσο γνωστό που δεν χρειαζεται καν να λέγεται.Και πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι εξ άλλου,αφού και η ίδια η συγγραφέας είναι τόσο ιδιαίτερη.

Η Λουκία Ρικάκη αυτή τη φορά παρουσιάζει ένα βιβλίο φτιαγμένο με τα υλικα των παραμυθιών.Το Παραμύθια της Αγάπης και της Ελπίδας ξεκινά εκεί που οι λέξεις αποκωδικοποιούν τους αιώνιους έρωτες και η φύση δίνει τη δική τη έννοια για το χωροχρόνο.

Τι περίεργη που δείχνει η ζωή όταν οι αλήθειες γίνονται παραμύθια;

απο το περιοδικο Lipstick Νοεμβριου και η αλλη φωτο απο τη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου Ακαδημία της φίλης Τίτσας Πιπίνου στη Ρόδο

Ότι δεν καταλαβαίνεις γίνεται μαγικό.. η παραμύθι μυθικό…μια ωραία πρόσκληση για να ανοίξουμε την ψυχούλα μας..λέει ο Σταύρος Μπένος

Τη φίλη μας τη Λουκία την παρακολουθούμε όλοι μας πολλά χρόνια από πολλές πλευρές είναι άλλωστε τόσο κινητική και τόσο πολυσχιδής, είναι σαν να ταξιδεύει συνέχεια.
Γεννημένος από μικρός μέσα στα παραμύθια, γιατί είχα μια γειτόνισσα την Ελενίτσα που δεν μπορούσα να κοιμηθώ αν δεν ακούσω το παραμύθι της βραδιάς, με γοήτευσε τόσο πολύ αυτό το βιβλίο ,αλλά πέρα από τη γοητεία του προσπάθησα να βρω τα βαθύτερα αιτία, που ώθησαν την Λουκια να μας προσφέρει αυτές τις μαγικές εικόνες.
Θα σας πω λοιπόν που κατέληξα, γιατί όντας από μικρός ανάμεσα σε αστραφτερά μυαλά που είχα το χάρισμα να δέχομαι τα δώρα τους και τα αντίδωρα τους, θυμάμαι μια φράση που στριφογυρίζει συνεχεία στο μυαλό μου για όλα τα έργα που παράγουν οι άνθρωποι που όταν τα παράγουν πόσο ομιχλώδες είναι το τοπίο.
Η ομίχλη του γίγνεσθαι και πολύ μετά η διαύγεια των τετελεσμένων Πολλές φορές απορούμε για την ερμηνεία των έργων τέχνης, ενώ και οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν έχουν συνειδητοποίησε τι έχουν κάμει. Εγώ σε αυτό προσπάθησα να διεισδύσω και αυτό στο οποίο καταλήγω είναι. ότι όλα τα μέσα που χρησιμοποίησε μέχρι τώρα η Λουκία με ότι κι αν έχει καταπιαστεί, αισθανόταν ίσως αδιόρατα ότι ήσαν ανίσχυρα, για να την βγάλουν όλη στο φως .η να την βγάλουν σε έναν ωραίο καρσιλαμά, σε μια πλατεία ενός χωριού, να μας δείξει ότι έχει μέσα της.
Και ξέρετε όπως τα ρεύματα του υπερρεαλισμού ξεφεύγουν από τις φυλακές της λογικής και του ρεαλισμού, που σου δίνουν τη δυνατότητα να μπορέσεις να εκφράσεις πολύ σύνθετα πράγματα, που είναι αδύνατον να τα εκφράσουν τα συντεταγμένα λόγια, δηλαδή η γλώσσα και η λογική, η Λουκία χρησιμοποίησε την ωραία παραμυθία των παραμυθιών.

Αυτό προδίδεται σε πολλά σημεία του βιβλίου. αλλά η καθαρή ομολογία αυτού που σας λέω είναι από ένα κομμάτι από τη Διαλεχτή και τα αγάλματα. Η Διαλεχτή ήταν ένα ξωτικό, μια Λουκια δηλαδή να φανταστείτε, που ήταν ασύμβατη με την εποχή της για αυτό και παρεξηγημένη. Δεν μπορούσε να ταιριάξει με τον περίγυρο της ώσπου για να μπορέσει να εκφραστεί κάποια στιγμή είδε έναν κήπο με αγάλματα και άρχισε να κάνει διάφορα γύρω από αυτόν τον κήπο Διάβαζε ποιήματα στα αγάλματα τους έβαζε μάσκες ώσπου στο τέλος φώναξαν τον Δήμαρχο έναν βλοσυρό Δήμαρχο για να διώξει το ξωτικό από τον κήπο με τα αγάλματα όμως ξαφνικά όταν πέρασαν πολλά πολλά χρόνια και ήταν γιαγιά με το εγγόνι της άκουγε μια άλλη γιαγιά εκεί στον κήπο να αφηγείται την ιστορία μια μάγισσας ,παρακαλώ, που ήταν εκεί και την απόδιωξαν τη μάγισσα

Και πως καταλήγει η Λουκία σε αυτό.. Η Διαλεχτή όταν άκουγε αυτό …χαμογέλασε και άνοιξε ένα παλιό βιβλίο Ότι δεν καταλαβαίνεις γίνεται μαγικό.. η παραμύθι μυθικό…Δηλαδή στην ουσία ότι δεν καταλαβαίναμε από αυτά που μας έλεγε η Λουκία τόσα χρόνια, θέλησε να μας το πει και μας το λέει σήμερα μέσα από τα παραμύθια της και αφού μας προκαλεί μέσα από μια ωραία πρόσκληση για να ανοίξουμε την ψυχούλα μας για να δούμε τι έχουν να μας πουν τα παραμύθια …γιατί εμένα έχουν να μου πουν πάρα πολλά μου κέντρισαν πάρα πολλά πράγματα

Θα αλιεύσω ένα από αυτά την Ασπασία. Η Ασπασία να φανταστείτε ότι ήταν μία γριούλα η οποία βρισκόταν σε χώρους μυσταγωγικούς, για να υποκινεί τις βαθιές αγνές επιθυμίες των ανθρώπων, δηλαδή ήταν κάτι σαν τον αλχημιστή... και να τους δίνει κουράγιο για να υπερπηδούν τον φόβο τους για να κάνουν πράγματα. Και παρ ότι ο φόβος εδώ αναφέρεται στο ζευγάρι, στο φόβο του έρωτα, εμένα μου ηρθε η εικόνα όταν ήμουν δυο δυο μιση χρόνων. Σας διαβάζω την επίμαχη παράγραφο «Οι φόβοι μας δεν έχουν να κάνουν με τους άλλους, έχουν να κάνουν με εμάς τους ίδιους, λέει η Ασπασία, εσύ με τα πιο όμορφα χέρια χαϊδεύεις τους φόβους σου, μάθαινες να τους παίρνεις από το χέρι, να πηγαίνετε βόλτα, να συνομιλείς μαζί τους ..

Ο πατέρας μου λοιπόν θυμάμαι, όταν ήμουν δυο χρόνων, για να με φοβίσει επειδή ήμουν ασθενικός και αδυνατούλης και δεν έτρωγα το φαί μου, μου λεγε θα σε πάω στον Χαραλάμπη. Ο Χαραλάμπης ήταν ο τρελός του χωριού, ήταν ο Διογένης της Καλαμάτας

Κι εγώ για να υπερνικήσω τον φόβο μου, πήγα και τον γνώρισα τον Χαραλάμπη και γίναμε τα πρώτα φιλαράκια. Όλοι θυμούνται, οι συνομίληκοι μου, τον μικρό Σταυρούλη να είναι με το Χαραλάμπη και κάνουν βόλτες στην πόλη. Κι όταν μετά ο πατέρας μου ,μου έλεγε για τον Χαραλάμπη εγώ γελούσα μέσα μου..

Και μετά στο ίδιο κομμάτι παρακάτω ...Η Λουκία μας κάνει αναφορά στις μεγάλες αντιθέσεις και πόσο κοντά βρίσκονται. Μέσα από τα παραμύθια, μπορείς πολύ πιο όμορφα να τις αγγίξεις και να τις δώσεις. Μην φοβάσαι και τον πόνο λέει,γιατί η χαρά δεν θα ήταν χαρά αν δεν ακολουθούσε τον πόνο να τον γιάνει
Από μικρούλης λοιπόν θυμάμαι ότι είχα αυτή τη φοβερή περιέργεια, πως συνυπάρχουν τα αντίθετα πράγματα πως η χαρά είναι μαζί με την λύπη πως η δύναμη είναι μαζί με την αδυναμία. Και όσο περνούσαν τα χρόνια ,είδα ότι στη φυσική ότι τα χρώματα της ίριδας το λευκό και το μαύρο είναι τα πιο γειτονικά χρώματα. Αλλά και στα μαθηματικά, μαθαίνοντας αναλυτική γεωμετρία και ασύμπτωτες καμπύλες, όταν ένας αριθμός πηγαίνει τον συν άπειρο μετά αμέσως εμφανίζεται από το πλην άπειρο. Δηλαδή ακόμη και η υπέρτατη έκφραση της λογικής, που είναι τα μαθηματικά, μας οδηγούν σε όλες αυτές τις σκέψεις τις υπερβατικές, που τόσο απλόχερα μας δίνει αυτό το βιβλίο της Λουκίας.

Και με όλα τούτα που σα είπα θέλω να καταληξω σε κάτι, επειδή είναι τόσο αυθεντικό και την εκφράζει τόσο πολύ, σου κάνω πρόταση σε εσένα Λουκια και του εκδότη σου στην επόμενη έκδοση, το τον τίτλο να τον αλλάξετε να βάλετε
Τα Παραμύθια της Λουκιας

Όταν σβήνεις τη μουσική της θάλασσας, το ξέρεις ότι θα δυναμώσει πάλι μόνη της

η Myra Katsiki μου εγραψε διαλεγοντας μια φραση απο ενα απο τα αγαπημενα και ... αφιερωμενα παραμυθια μου

"Όταν σβήνεις τη μουσική της θάλασσας, το ξέρεις ότι θα δυναμώσει πάλι μόνη της." Παραμύθια της αγάπης και της ελπίδας, Λουκία Ρικάκη ♥ Σ'ευχαριστώ, Λουκία.

http://www.facebook.com/profile.php?id=1646923796&ref=ts

εγω σ ευχαριστω! Μοίρα..οι πρωτες σημειωσεις γι αυτο το παραμυθι γραφτηκαν το 1995 στα Χανια..περασε καιρος απο τοτε αλλα αξιζε τον κοπο..γιατι η αγαπη και η φιλια που υμνουσαν εκεινες οι σημειωσεις αντεξαν επιμονα στο χρονο

φωτο του Αντώνη.. Antonis www.antonisphotography.com http://www.flickr.com/photos/antonisphotography/sets/72157622489047361/

Ο Βασίλης Ρούβαλης γράφει..το παραμύθι της ζωής καλείται ο καθένας να το ζήσει κατά βούληση,να το απολαύσει έως το μεδούλι

Η ίδια η ζωή είναι ένα παραμύθι. Ή αλλιώς, το παραμύθι της ζωής καλείται ο καθένας μας να το ζήσει κατά βούληση, να το εμπεδώσει ως πραγματικότητα, να το απολαύσει έως το μεδούλι διότι, πώς αλλιώς, κάθε παραμύθι έχει μιαν αρχή κι ένα τέλος.
Τα παραμύθι, από την άλλη πλευρά, έχει το χάρισμα της αναμονής, της προσδοκώμενης εξέλιξης, της αίσθησης ότι το τέλος τους θα είναι αίσιο.
Αυτό που ο καθένας μας αποτυπώνει στον νου του ως παραμύθι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αφήγηση με φανταστική υπόθεση, με πρόσωπα και σκηνικό πλαίσιο που δεν περιέχεται στη ζωή μας αλλά ταυτόχρονα, την ίδια στιγμή χωρίς να το παραδεχόμαστε, προτιμούμε να το βιώσουμε ωσάν να είμαστε πρωταγωνιστές ή ακόμη να συνδράμουμε στην εξέλιξη του μύθου σαν να συνέβαινε αυτή η εξέλιξη ρεαλιστικά. Τα παραμύθια είναι πολλά στο συνόλό τους, και είναι πάντοτε ευπρόσδεκτα στους ακροατές ή τους αναγνώστες τους. Θυμίζουν τα παιδικά χρόνια, οικογενειακές στιγμές ή αγαπημένους συγγενείς που άγγιξαν τις πιο τρυφερές στιγμές εκείνων των ηλικιών και γι’ αυτό παραμένουν χαραγμένες στη μνήμη.
Τα παραμύθια δικαιολογούν το συλλογικό ασυνείδητο, εάν το καλοσκεφτούμε: η υπόθεσή τους είναι απλή έως απλοϊκή, αλλ’ ωστόσο προβάλλει πάντοτε σοβαρές πτυχές του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου, προπαγανδίζει αντιλήψεις, επιβάλλει κοινωνικές συμπεριφορές, προωθεί συγκεκριμένες έννοιες γύρω από το εγώ και το εσύ. Είναι πάντοτε η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος της ζωής μας…
Σ’ αυτό το πνεύμα έχουν γραφτεί και τα παραμύθια της Λουκίας Ρικάκη.

Δεν μου έχει αποκαλύψει τις βαθύτερες επιδιώξεις της, όσον αφορά τις συγγραφικές της πέραν των σκηνοθετικών, όμως είναι διάχυτη η αίσθηση που απορρέει από την ανάγνωση αυτών των μικρών –και ενίοτε πολύ σύντομων- ιστοριών της ότι επιδιώκει να οδηγήσει τον αναγνώστη της σε μια σειρά προσωπικών, λογοτεχνικά διατυπωμένων, θέσεων: τι είναι η αγάπη και τι η ελπίδα; Πώς θα καταφέρει κάποιος να συνυπάρξει με τον εαυτό του και θα προσφέρει «γη τε και ύδωρ» για το μεγάλο στοίχημα της ζωής; Ο στόχος επιτυγχάνεται… Η συγγραφέας αφήνεται να παρασυρθεί και η ίδια από την πνοή και το κύλισμα της «υπόθεσης», το ύφος της έχει διακυμάνσεις αποτυπώνοντας άλλοτε τη χαρωπή, αισιόδοξη εντύπωση του κόσμου κι άλλοτε τον στοχασμό και τον αναστοχασμό, τον προβληματισμό και το σχόλιο για το γίγνεσθαι τόσο για τους ήρωες όσο και για τους αναγνώστες της.
Ισως θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και διηγήματα είτε αφηγήματα – το ζητούμενο όμως είναι σε κάθε περίπτωση ο αναγνώστης να μην προβεί σε μια γραμμική ανάγνωση, δηλαδή να μην περιοριστεί στην κατά σειρά παρακολούθηση των ιστοριών αλλά να έχει τη δυνατότητα (ετούτο είναι ένα υβρικό στοιχείο, που αξίζει την προσοχή) να ανοίξει σε τυχαία σελίδα το βιβλίο και να μπορέσει να αποκομίσει το ελάχιστο αναγνωστικό κέρδος, να νιώσει πως η συγκεκριμένη αφήγηση είναι η πρώτη…
Υποθέτω ότι αυτές οι ιστορίες αγάπης και ελπίδας είναι μόνον η αρχή – εάν υπάρξει συνέχεια, δηλαδή μια σειρά με παραπλήσια θεματική σε κάθε τόμο, θα είναι ένα πολύ ενδιαφέρον εκδοτικό πρόταγμα.
Αλλωστε, ας μην το ξεχνάμε, αυτό που ονομάζουμε όλοι, λίγο-πολύ, καθημερινότητα στην εποχή μας, έχει τόσο μα τόσο ανάγκη κι από ένα παραμύθι για να μπορέσει να γίνει πιστευτή αλλά και, κυρίως, υποφερτή…

φωτο του Αντώνη.. Antonis www.antonisphotography.com http://www.flickr.com/photos/antonisphotography/sets/72157622489047361/